Περίληψη
Η ιστορία της πλέον πολυτάραχης και συναρπαστικής δεκαετίας της νεότερης ελληνικής ιστορίας, της δεκαετίας 1940 – 1950, για την περιοχή Μεσολογγίου δεν έχει αρχίσει ακόμη να γράφεται. Μόνο ορισμένες “στιγμές” της έχουν καταγραφεί μέσω μαρτυριών. Αναμφίβολα το χρονικό διάστημα των 70 περίπου ετών που μεσολαβεί μέχρι σήμερα, ιστορικά δεν θεωρείται μεγάλο. Όμως αυτό το δεδομένο δεν είναι ικανό από μόνο του να παράσχει ικανοποιητικές εξηγήσεις για την επικρατούσα σιωπή/λήθη.
Η δική μου προσπάθεια ας θεωρηθεί ως μια μικρή παρότρυνση προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ένα έναυσμα για το ξεκίνημα της επιστημονικής ιστορικής έρευνας και καταγραφής. Τα ντοκουμέντα υφίστανται, είτε αραχνιασμένα στα “χρονοντούλαπα” συγκεκριμένων κρατικών φορέων είτε στα ατομικά “υπόγεια” ερμητικά κλεισμένων “οικογενειακών κειμηλίων”. Η ατομική και συλλογική μνήμη είναι όμως καθήκον μας να αναδειχθεί. Όποιοι δεν αναμετρούνται με την ιστορία τους οδηγούνται στην άγνοια.
Αυτή με τη σειρά της αναπαράγει από γενιά σε γενιά διχαστικά πολιτικά πάθη και ψευδεπίγραφους κοινωνικούς διαχωρισμούς. Οι κάθε μορφής “τερατογεννέσεις” γεννιούνται στο σκοτάδι της άγνοιας, στηριζόμενες στις φοβίες των “σιωπηλών”. Τότε είναι που η ιστορία επαναλαμβανόμενη μας “εκδικείται”. Η απελευθερωτική δύναμη της ιστορικής γνώσης είναι η μόνη που μπορεί να παρεμποδίσει την “εκδίκηση” της.
Το οφείλουμε στην ιστορία αυτού του τόπου και στις επερχόμενες γενιές.