ΓΙΑ ΤΗΝ (Ν)ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Το υπουργείο παιδείας, αφού
εκμεταλλεύτηκε με τον πιο κυνικό τρόπο το ειλικρινές ενδιαφέρον των
εκπαιδευτικών για τους μαθητές τους καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας και των
κλειστών σχολείων, και τη στήριξη που παρείχαν με κάθε πρόσφορο τρόπο ,
νομοθέτησε νύχτα «σαν τον κλέφτη» με μια επαίσχυντη τροπολογία σε άσχετο
νομοσχέδιο την εργαλειοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης . Έτσι , νομιμοποιεί
τη δυνατότητα να βαφτίζεται «απρόβλεπτο γεγονός» είτε η έλλειψη καθηγητών και
τα κενά, είτε η αδιοριστία, είτε η απεργία και οι καταλήψεις, και να επιλέγεται
ως εναλλακτική η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Με την ίδια τροπολογία μετατρέπει τη
σχολική τάξη σε reality
επιτρέποντας τη ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος στους απόντες μαθητές. Η τροπολογία της μαύρης
νύχτας για τη ζωντανή μετάδοση της διδασκαλίας, με πρόσχημα
τις περιόδους πανδημιών, αποτελεί αιτία αφύπνισης και ανάτασης του
εκπαιδευτικού κινήματος, αλλά και των γονέων, των μαθητών των φοιτητών. Θέλουν
τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων της δημόσιας εκπαίδευσης. Θέλουν να
ελέγχουν, να εποπτεύουν, να χειραγωγούν τη μαθησιακή διαδικασία και να
οργανώνουν εν τέλει τη συρρίκνωση των δημόσιων εκπαιδευτικών δομών.
Ποια προσωπικά δεδομένα και ποιο
Σύνταγμα τώρα; Εδώ πρόκειται για ό,τι
πιο αντιπαιδαγωγικό, διεστραμμένο και συνάμα εγκληματικό για τη μαθητική τάξη:
την έκθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του μαθησιακού προφίλ κάθε παιδιού
σε έναν αδηφάγο πανοπτισμό χωρίς
όρια! Ένα νεοφιλελεύθερο πολιτικό πείραμα που δεν πρέπει να ευδοκιμήσει! Έναν
προπομπό της κατάθεσης στη Βουλή του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου που
ναρκοθετεί το μαθητικό βίο στο δημόσιο σχολείο και μαυρίζει το εργασιακό
περιβάλλον των εκπαιδευτικών.
«Έγινα παιδαγωγός γιατί αγαπώ τη
γνώση και τα παιδιά. Σπούδασα και ξανασπούδασα και ακόμα σπουδάζω. Χρόνια
ολόκληρα, όπως πολλοί, από σχολειό σε σχολειό, από πόλη σε πόλη, με το φόβο της ανεργίας και της επαναπρόσληψης. Από
το 1988 ως σήμερα, μόνιμη πια από το 2010, πληρώνομαι περίπου 1100 ευρώ, έχοντας πίσω μου 32 χρόνια και τρία
μεταπτυχιακά. Κάποιοι λένε πως είμαστε τεμπέληδες και γω απλά γελώ, καθώς ακόμα
συναντώ μαθητές μου, μεγάλους πια, να με αγκαλιάζουν με αγάπη για όσα τους
έμαθα, και γω απλά απαντώ πως πολλά βράδια ξενύχτησα προσπαθώντας να βρω
τρόπους να έρθω κοντά σε παιδιά με νοητική στέρηση, σε μαθητές που
αντιμετώπιζαν οικογενειακές δυσκολίες, σε παιδιά με οποιαδήποτε μορφής
αναπηρία.
Είμαι μαθηματικός ειδικής αγωγής και ευτυχής που από το
2016 παλεύουμε στο σχολείο μου να διαμορφώσουμε ένα δομημένο περιβάλλον γνώσης
για όλα τα παιδιά και να λειτουργήσουμε- περηφανεύομαι- σε ικανοποιητικό βαθμό
τα τμήματα ένταξης.
Κάποτε οι μισθοί ήταν καλύτεροι, κόπηκαν. Κάποτε παίρναμε
επιδόματα, κόπηκαν. Κάποτε υπήρχε μια σειρά στους διορισμούς, κόπηκε.
Ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε να έχουμε λιγότερους μαθητές, να μπορούμε να
εξατομικεύσουμε τη δουλειά μας, να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί και αντ΄αυτού τα
τμήματα μεγαλώνουν και τα σχολεία συγχωνεύονται, χωρίς πλαίσιο και λογική,
θέτοντας το κέρδος πάνω από τη γνώση.
Όταν ήρθε ο κορωναϊός και έκλεισαν τα σχολεία η
εκπαιδευτική κοινότητα, με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, ήταν κοντά
στους μαθητές, κοντά στις οικογένειες. Οι παιδαγωγοί ήξεραν και ξέρουν το ρόλο
τους. Έστειλα ασκήσεις, μίλησα και μιλώ με τα παιδιά μου, γνωρίζοντας απλά πως
έπρεπε να είμαι κοντά τους. Όχι για να τους κάνω μιά εξίσωση παραπάνω, απλά για
να καταλάβουν ότι ο δάσκαλος είναι πάντα εκεί.
Ναι, πολλοί καθηγητές δεν γνώριζαν
και δεν γνωρίζουν τις νέες τεχνολογίες. Πότε, όμως, σοβαρά και με στοχευμένο
προγραμματισμό έγιναν, εντός του ωραρίου, επιμορφώσεις για τη χρήση τέτοιων
μέσων στα σχολεία; Κι αν κάποιοι βιαστούν να πουν πως έγιναν σεμινάρια, ας αναλογιστούν πώς έγιναν και πού
εφαρμόζονται, σε ποιες δομές και με ποιες υποδομές. Ας αναλογιστούν, επίσης,
ένα "γερασμένο" προσωπικό που η πολιτεία έπρεπε με τιμές να το
συνταξιοδοτήσει, έχοντας ήδη τη νέα γενιά μόνιμων εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Ναι, πολλοί καθηγητές, δεν μπορούν να αγοράσουν όλο τον
εξοπλισμό και πολλές οικογένειες επίσης. Πότε, όμως σοβαρά και με στοχευμένο
προγραμματισμό κράτος, αυτοδιοίκηση και εκπαιδευτικοί φορείς κατέγραψαν τις
ανάγκες; Κι αν κάποιοι βιαστούν να πουν μα τις έχουμε καταγράψει, ας
αναλογιστούν, την ανεπάρκεια που φάνηκε τις μέρες της καραντίνας.
Ήταν, λοιπόν, άνιση και προβληματική η σύγχρονη και η
ασύγχρονη εκπαίδευση στις μέρες της καραντίνας και είναι άνιση και προβληματική
η εκπαίδευση συνολικά.
Δεν απείχαμε, δεν αρνηθήκαμε να το κάνουμε με όλες τις
δυσκολίες, όμως ταυτόχρονα διεκδικήσαμε και διεκδικούμε τα αυτονόητα.
Μόνιμο προσωπικό, δομές και υποδομές με προσβασιμότητα για όλα τα παιδιά,
επιμορφώσεις εντός ωραρίου, ολιγομελή τμήματα, σύγχρονα παιδαγωγικά προγράμματα
και βιβλία, υποστηρικτικό προσωπικό, μισθούς αξιοπρέπειας..
(…) Το κερασάκι ήταν η
τροπολογία της βιντεοσκόπησης. Αυτό ήταν το όριο ελαστικότητας των αντοχών μας.
Μην βιαστούν κάποιοι να πουν πως φοβόμαστε να μας βιντεοσκοπούν, γιατί αυτό το
στρέφουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ας μπούνε λοιπόν κάμερες παντού, στα σπίτια,
στις επιχειρήσεις, στα υπουργεία, στις εφημερίδες, στους παιδικούς σταθμούς,
στα δημόσια ουρητήρια. Να γίνουμε ένας απέραντος κινηματογράφος θέασης!»
Κανένας συνάδελφος και καμία συναδέλφισσα δεν πρέπει να συναινέσει
σ’αυτήν την κατάφωρη καταστρατήγηση των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων,
τόσο των δικών του/της όσο και των μαθητών/τριών. Με την τροπολογία αυτή , σε
συνδυασμό με την κατάργηση της υποχρεωτικής παρουσίας μαθητών στη δια ζώσης
διδασκαλία (αρκεί μια υπεύθυνη δήλωση για τη μη παρουσία και τη μη καταχώρηση
απουσιών) και το επερχόμενο νομοσχέδιο-ολετήρα που προβλέπει την αξιολόγηση , η
ΑΡΕΝ και η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ θεωρούν ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου.
Όλοι στους δρόμους
Αποχή από την εξ αποστάσεως τώρα
Πετάμε έξω τις κάμερες από κάθε τάξη
NA AΠOΣΥΡΘΕΙ ΤΟ
ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ-ΤΩΡΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ
ΜΑΥΡΗΣ ΝΥΧΤΑΣ