Μέχρι σήμερα η διδασκαλία για τα ξένα θρησκεύματα γίνεται στη Β΄ τάξη του Λυκείου, οπότε οι μαθητές έχουν εν μέρει διαμορφώσει τη χριστιανική τους συνείδηση. Με τα νέα προγράμματα το μάθημα των Θρησκευτικών γίνεται θρησκειολογικό ήδη από την Α΄ τάξη του Γυμνασίου. Οι μικροί μαθητές ήδη από το πρώτο έτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής τους καλούνται να μελετήσουν τον Ιουδαϊσμό και το Ταλμούδ, το Ισλάμ και το μήνυμα του Αλλάχ στο Κοράνι, τον Ινδουϊσμό και τις ιερές αγελάδες, τον Βουδισμό και τα μοναστήρια του Θιβέτ, τον Ταοϊσμό και το άγαλμα του Λάο Τσε στην Κίνα αλλά και την ηθική και κοινωνική φιλοσοφία του Κομφούκιου.
Στα πλαίσια μάλιστα των δραστηριοτήτων προτείνεται για τους μαθητές η επίσκεψη σε Συναγωγή και η συζήτηση με τον ραβίνο.
Ένα μάθημα με τέτοιο προσανατολισμό όχι μόνο δεν συμβάλλει στην καλλιέργεια της χριστιανικής συνείδησης των μαθητών αλλά είναι και παιδαγωγικά ακατάλληλο για μαθητές τόσο μικρής ηλικίας. Αν τελικά επιχειρηθεί η εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων σπουδών σε όλα τα σχολεία οι μαθητές θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα θρησκευτικό μάθημα δυσνόητο, χωρίς ενδιαφέρον γι’ αυτούς, άσχετο με τις δικές τους εκκλησιαστικές εμπειρίες, ξένο προς τη χριστιανική συνείδηση που έχει διαμορφωθεί σε αυτούς από τους γονείς και το περιβάλλον τους. Όσοι επιχειρούν ριζικές αλλαγές στο περιεχόμενο της θρησκευτικής και σύνολης της παιδείας που θα προσφέρει στο μέλλον το ελληνικό σχολείο πρέπει κάποτε να αφουγκραστούν και τις φωνές μαθητών, γονέων αλλά και των καθηγητών που διδάσκουμε στις τάξεις.
(του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου, ESOS.gr)
