ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (Α.Ρ.ΕΝ)
Οι εκλογές των ΕΛΜΕ και η επιβολή της «κανονικότητας» στην εκπαίδευση
Οι εκλογές των ΕΛΜΕ που έχουν ξεκινήσει, γίνονται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχοντας ολοκληρώσει την προετοιμασία της ξεδιπλώνει την επίθεσή της στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Ο χώρος της εκπαίδευσης δε θα μπορούσε να λείπει από τις νομοθετικές «πρωτοβουλίες της»! Στην εκπαίδευση όμως, είναι συγκεντρωμένο ένα δυναμικό – οργανωμένων και ανένταχτων αγωνιστών- που έχει δώσει μάχες ένα προηγούμενο διάστημα και έχει συσσωρευμένη μια πολύτιμη εμπειρία. Το επόμενο διάστημα θα κληθεί μια ακόμη φορά να παίξει το ρόλο του!
Τα σχέδια της κυβέρνησης για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση
Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας – και της υγείας όπως έδειξε η παραχώρηση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες τμήματος του νοσοκομείου Ιωαννίνων- είναι από τους κεντρικούς στόχους της ΝΔ.
Και για να προχωρήσει θα χρειαστεί αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, εξωτερική αξιολόγηση και η λεγόμενη «αυτονομία» των σχολικών μονάδων, με στόχο απολύσεις και κλείσιμο σχολείων.
Θα χρειαστεί η επαναφορά του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων, της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο, η καθιέρωση της βάσης του δέκα, η επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής.
Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του νέου προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) Γιάννη Αντωνίου για τη σημασία της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. Λες και δε θυμόμαστε το 2014 όταν 2500 χιλιάδες εκπαιδευτικοί μπήκαν σε διαθεσιμότητα στα πλαίσια της προσπάθειας της κυβέρνησης Σαμαρά να επιβάλλει την αξιολόγηση στην εκπαίδευση.
Στις διαδοχικές νομοθετικές παρεμβάσεις που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, θα επιχειρηθεί να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω. Το Λύκειο μετατρέπεται ταχύτατα σε ένα σκληρό εξεταστικό κάτεργο, ένα σχολείο αριστοκρατικό, ακόμα πιο ταξικό για ολοένα και λιγότερους. Η τράπεζα θεμάτων και οι εξεταστικοί φραγμοί θα εξασφαλίσουν αυτή του τη λειτουργία. Με την εισαγωγή της βάσης του 10 ουσιαστικά ρίχνουν την ευθύνη της “αποτυχίας” στους μαθητές για να κρύψουν πως στόχος τους είναι να μειώσουν δραστικά τους εισακτέους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενισχύοντας ιδιωτικά κολέγια, παραπαιδεία και κατάρτιση.
Στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2020 άλλωστε, που κατέθεσε πρόσφατα η ΝΔ, προβλέπεται μείωση δαπανών για την Παιδεία κατά 0.1% του ΑΕΠ (περισσότερα από 200 εκατ. €). Δεν υπάρχει επιπλέον χρηματοδότηση για προσλήψεις μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού. Το 2,87% του κρατικού προϋπολογισμού που δίνεται για την παιδεία (με συνολική μείωση 26,6% από το 2009) έχει τραγικές συνέπειες στις υποδομές και στα υλικοτεχνικά μέσα. Η παιδεία γίνεται εμπόρευμα για «λίγους και εκλεκτούς» Διάφοροι ιδιώτες χορηγοί στο πλαίσιο του «αυτόνομου» σχολείου θα μπορούν να “επιβάλλουν” στα σχολεία τους κανόνες της αγοράς εργασίας. Έτσι απαλλάσσεται το κράτος από την ευθύνη χρηματοδότησής της δημόσιας εκπαίδευσης και προωθείται η ιδιωτικοποίησή της.
Η κατάσταση του εκπαιδευτικού προσωπικού
Η φετινή χρονιά είχε μια πρωτοτυπία. Έως σήμερα δεν έχουν καλυφτεί τα κενά εκπαιδευτικού προσωπικού. Μόνο εν μέρει και καθυστερημένα καλύφτηκαν τέλος Νοέμβρη, ενώ το ίδιο συνέβη και με την έγκριση περίπου 600 ολιγομελών τμημάτων σε όλη την Ελλάδα. Έγιναν ελάχιστοι διορισμοί και 30.000 αναπληρωτές προσλήφθηκαν μέχρι τώρα, ενώ 40.000 εκπαιδευτικοί αποχώρησαν την τελευταία δεκαετία. Τα πολλαπλά αντικείμενα, τα μεγάλα τμήματα και οι διαρκείς μετακινήσεις έχουν εξουθενώσει τους εκπαιδευτικούς που ταυτόχρονα βλέπουν τους μισθούς να μη μπορούν να καλύψουν το κόστος ζωής Επιπλέον τα 67 χρόνια ως όριο συνταξιοδότησης και το πάγωμα των προσλήψεων κάνουν την εκπαιδευτική διαδικασία όλο και λιγότερο θελκτική για τους μαθητές και τις μαθήτριες και όλο και δυσκολότερη για τους όλο και πιο ηλικιωμένους εκπαιδευτικούς.
Οι αναπληρωτές/τριες έχουν γίνει οι είλωτες της εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο η εργασιακή ομηρία, οι ίδιες υποχρεώσεις με τους μονίμους χωρίς να έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς, η απέραντη ταλαιπωρία για την εξεύρεση στέγης στα νησιά και όχι μόνο, οι ανεπαρκείς μισθοί και το μοίρασμα του ωραρίου τους σε τέσσερα ή και πέντε σχολεία. Είναι κυρίως η εργασιακή ανασφάλεια, η έλλειψη προοπτικής μια που οι μόνιμοι διορισμοί έχουν πάψει εδώ και χρόνια, και το γεγονός ότι η αναπλήρωση γίνεται σταδιακά η «κανονικότητα» στην εκπαίδευση. Ακόμα και οι 4500 διορισμοί στην ειδική αγωγή έχουν μεταφερθεί για το 2020 παρότι είχαν εγγραφεί στον προϋπολογισμό. Ούτε κουβέντα για τους 10000 διορισμούς στην γενική παιδεία που υποτίθεται είχε δρομολογήσει προεκλογικά η προηγούμενη κυβέρνηση. Οι πίνακες των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής που παράχθηκαν με το προσοντολόγιο Γαβρόγλου δικαίωσαν την εκπαιδευτική Αριστερά που ισχυρίζονταν ότι δημιουργείται μια κινούμενη άμμος όπου κανένας και καμία δε θα μπορεί να είναι σίγουρος/η αν θα δουλέψει την επόμενη χρονιά. Κανένας σοβαρός αγώνας δε μπορεί να γίνει στην εκπαίδευση αν δε μπουν οι αναπληρωτές και αναπληρώτριες στη μάχη. Ο αγώνας για μαζικούς και μόνιμους διορισμούς μας αφορά όλους και όλες!
Η σημασία των εκλογών
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την άνοδο της ΔΑΚΕ στο χώρο της εκπαίδευσης. Η κυριαρχία της στις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ παραλύει το εκπαιδευτικό κίνημα στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η συμμαχία ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΣΥΝΕΚ στην ηγεσία των εκπαιδευτικών συνδικάτων κρατάει τον κλάδο αδρανή και τον κάνει εύκολο θύμα της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Η ενωτική πολιτική είναι το κλειδί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Γιατί δεν αρκεί να διαπιστώνουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν. Χρειάζεται και ένας τρόπος για να τις ξεπερνάμε. Ζούμε σε μια περίοδο που τα μηνύματα της αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές έρχονται από διάφορα σημεία του πλανήτη, από τη Λατινική Αμερική έως τις αραβικές χώρες και την Κϊνα, και που μια σειρά αγώνες και μαζικές διαδηλώσεις, όπως του Πολυτεχνείου, δείχνουν ότι ο πάγος αρχίζει να ραγίζει και στην Ελλάδα.
Α.Ρ.ΕΝ
