Η
Τετάρτη 6 Μαΐου ήταν για τους εκπαιδευτικούς ημέρα επανεκκίνησης, μέρα
ανακούφισης αλλά και ημέρα προβληματισμού.
Η
επιστροφή στα σχολεία σημαίνει για τους εκπαιδευτικούς καταρχήν επιστροφή στην
κανονικότητα, επιστροφή στον χώρο εργασίας. Το εργασιακό ωράριο επανέρχεται
(επιτέλους!!!) σε φυσιολογικά επίπεδα που πλέον δεν μπορούν να αμφισβητηθούν
αφού είναι και πάλι επίσημα και μετρήσιμα. Για τους εκπαιδευτικούς η εργασία έτσι κι αλλιώς δεν σταμάτησε ποτέ.
Κανείς εκπαιδευτικός δεν είχε ενταχθεί στην κατηγορία εργαζομένων εκ περιτροπής
εργασίας. Η εργασία μας ήταν καθημερινή,
επίπονη και τις περισσότερες φορές ξεπερνούσε κατά πολύ το σύνηθες ωράριο.
Δυστυχώς γινόταν εξ αποστάσεως, μια μέθοδο που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να
αντικαταστήσει την δια ζώσης επαφή εκπαιδευτικού – μαθητή, μια μέθοδο που έχει
επιλεγεί ως τρόπος εργασίας παντού, αλλά μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης
θεωρήθηκε διάλλειμα ή παρατεταμένες διακοπές… Υπό αυτή την έννοια, η επιστροφή στο σχολείο πρόσφερε ανακούφιση
σε όσους εργάστηκαν όλο αυτό το διάστημα αλλά λοιδορήθηκαν από ελάχιστους
που αγνοούσαν την πραγματικότητα. Για όλους εμάς, το “ευχαριστώ…” των μαθητών
κάθε φορά που τελείωνε μια συνεδρία ήταν υπέρ αρκετό, ήταν το χειροκρότημα που
δεν ακούσαμε από κανέναν που αγνόησε με το έργο μας…
Δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη φορά που οι εκπαιδευτικοί χρηματοδότησαν την
εκπαίδευση των μαθητών. Οι εκπαιδευτικοί (και πολύ περισσότερο αν είναι και
γονείς μαθητών), αναγκάστηκαν να καλύψουν με δικούς τους πόρους τα κενά του
εκπαιδευτικού συστήματος, αγοράζοντας εξοπλισμό για να μπορέσουν να δουλέψουν.
Αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια που επίσης δεν εισέπραξε την επιδοκιμασία των
πολλών… Το αρμόδιο Υπουργείο δεν είχε φροντίσει να διαθέτει τον απαιτούμενο
εξοπλισμό ούτε για τα σχολεία, ούτε για τους εργαζομένους του αλλά ούτε και για
τους μαθητές… Πόνταρε φυσικά στον κοινωνικό αυτοματισμό: “οι εκπαιδευτικοί δεν
θέλουν να δουλέψουν!” και τα είχε καταφέρει θαυμάσια μέχρι που φάνηκαν οι
αδυναμίες… Βλέπετε, δεν μπορούσαν πλέον να κρυφτούν οι αδυναμίες των υποδομών
όταν έπρεπε να κάνουν χρήση οι γονείς και οι μαθητές… Ούτε μπορούσαν να
κατηγορηθούν οι γονείς ότι δεν γράφουν τα παιδιά τους στο Πανελλήνιο Σχολικό
Δίκτυο… Ο μύθος του “τεμπέλη” είχε καταρρεύσει και μάλιστα νωρίς νωρίς…
Πίσω
από την επιστροφή στις τάξεις μας που τόσο επιθυμούσαμε, κρύβεται η ανησυχία μας για αρκετά ζητήματα.
Καταρχήν,
έχοντας εκφράσει τις ενστάσεις μας για την σύγχρονη εκπαίδευση, δεν μπορούμε να
μην σημειώσουμε ότι πρόσφερε τη λύση σε κάποιες περιπτώσεις μαθητών της τρίτης
λυκείου που δεν είχαν άλλο τρόπο συνέχισης της δύσκολης προσπάθειας που έκαναν.
Πολλοί μαθητές βρήκαν στις αίθουσες τηλεδιάσκεψης το μοναδικό τους αποκούμπι.
Σήμερα αναγκαστικά με τους εκπαιδευτικούς να βρίσκονται στο σχολείο η
δυνατότητα αυτή χάνεται. Να σημειώσουμε για μια ακόμη φορά ότι σε καμία
περίπτωση η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δια ζώσης επικοινωνία
με τους μαθητές. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο προς όλους. Η τηλεεργασία σε
άλλους χώρους έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά της εκπαίδευση
και μόνο ως λύση ανάγκης για τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν έγινε ανεκτή. Η
τηλεκπαίδευση αν δεν σταμάτησε ήδη είναι σίγουρο ότι θα σταματήσει σε όλα τα
σχολεία, τόσο για πρακτικούς λόγους, όσο και για λόγους που έχουν σχέση με το
ωράριο εργασίας που πρέπει να τηρείται. Οι μαθητές για να συνεχίσουν τα
μαθήματα θα πρέπει να προσέρχονται στο σχολείο αλλά ποιος θα το κάνει με τις
υπάρχουσες συνθήκες και τη δυνατότητα απουσίας με μια απλή βεβαίωση;
Παρατηρούμε
επίσης τις τελευταίες ώρες τις προσπάθειες να μετατραπούν οι αίθουσες
διδασκαλίας σε δωμάτια Big Brother.
Φανταζόμαστε ότι αυτό το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει και τους
συλλόγους γονέων σε κάθε σχολείο… Ακόμη όμως κι αν παρακάμπτονταν οι όποιες
αντιρρήσεις, πιστεύετε σοβαρά ότι το ελληνικό σχολείο μπορεί να υποστηρίξει
ταυτόχρονες τηλεδιασκέψεις με μετάδοση video στο σπίτι; Πιστεύετε ότι υπάρχει εξοπλισμός; Υπάρχει
δυνατότητα γενικώς;
Ποιος
εκπαιδευτικός θα μπορέσει να γίνει σκηνοθέτης, εικονολήπτης και ηχολήπτης
ταυτόχρονα με τα άλλα καθήκοντα στην τάξη; Ποιος εκπαιδευτικός θα μπορεί να
ελέγχει και να συντονίζει ερωτήματα δικτυακά και δια ζώσης; Ποιος εργαζόμενος
σε ποιο χώρο μπορεί να εργαστεί άνετα γνωρίζοντας ότι δεν έχει δικαίωμα στο
λάθος και ότι πρέπει διαρκώς να αποδεικνύει την αξία του; Ποιος μαθητής θα
«τολμήσει» να εκφράσει μια απορία γνωρίζοντας ότι ενδεχομένως να γίνει
αντικείμενο χλεύης για την αμάθειά του; Ποιος μαθητής θα σηκωθεί στον πίνακα
και με τι άδεια από τους γονείς θα γίνει αυτό, την ώρα που η προσπάθειά του θα
γίνεται γνωστή διαδικτυακά; Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά κυρίως γιατί δεν
μπορούμε να ανεχτούμε τη μετατροπή της διδασκαλίας σε Relaity Show, κρίνουμε απαράδεκτη την
συγκεκριμένη (ν)τροπολογία που ψηφίστηκε χθες και καλούμε στην ΑΜΕΣΗ απόσυρσή
της.
Η
αλήθεια είναι μία: το Υπουργείο πρέπει ΑΜΕΣΑ να εξοπλίσει τα σχολεία μας και να
διασφαλίσει ότι μαθητές και εκπαιδευτικοί έχουν τα απαραίτητα εργαλεία για να
γίνεται το μάθημα αξιοπρεπώς και να υπάρχει δυνατότητα χρησιμοποίησής τους όταν
και εφόσον απαιτείται στη δια ζώσης
διδασκαλία και μετά να σκέπτεται μέτρα που μόνο στόχο έχουν να “καλλωπίσουν”
την εικόνα του προς τον κόσμο… Το Υπουργείο οφείλει άμεσα να βρει χρήματα και
να υλοποιήσει προγράμματα προμήθειας σύγχρονων φορητών υπολογιστών για όλους
τους εκπαιδευτικούς και όλους τους μαθητές όλων των βαθμίδων.
Σε
όλα τα σχολεία η πρώτη μέρα κύλισε χωρίς καμία οδηγία. Σε πολλά σχολεία
διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχουν αντισηπτικά (δεν έχουν φτάσει ακόμη όσα στέλνει
το Υπουργείο είτε δεν επαρκούν τα χρήματα από τις σχολικές επιτροπές) και
μάσκες, που έτσι κι αλλιώς στα σχολεία είναι …προαιρετικές!
Συγκεντρωθήκαμε
συνεπώς για να διαπιστώσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν και να επιχειρήσουμε
για μια ακόμη φορά να τα λύσουμε.
Οι
αίθουσές μας διαπιστώνονται μικρές και ακατάλληλες για να ικανοποιήσουν τις
αρχικές συστάσεις του ΕΟΔΥ περί των 7 τετραγωνικών μέτρων ελεύθερου χώρου ανά άτομο
μέσα στην αίθουσα. Προφανώς γι αυτό το λόγο οι αρχικές συστάσεις αποσύρθηκαν
και οι νέες είναι μάλλον προϊόν συμβιβασμού με την ιδέα ότι δεν μπορούν να
διπλασιαστούν τα σχολεία σε μια μέρα…
Υπάρχουν
όπως καταλαβαίνετε αρκετά αναπάντητα ερωτήματα που μας κάνουν να ανησυχούμε για
την ομαλή εξέλιξη της κατάστασης.
·
Για ποιο λόγο οι υπόλοιποι κλειστοί χώροι αντιμετωπίζονται με διαφορετικά
κριτήρια και εφαρμόζονται δρακόντεια μέτρα εκτός των σχολείων; Τις τελευταίες
μέρες βλέπουμε τις προσπάθειες να …συνετιστούν οι παραβρισκόμενοι σε ανοιχτούς
χώρους και πλατείες με σαφέστατα μικρότερη πυκνότητα από αυτή που θα έχουμε
μέσα στις αίθουσες, το έχουμε αντιληφθεί όλοι αυτό; Γιατί υπάρχουν δύο μέτρα
και δύο σταθμά; Η δικαιολογία ότι ο μαθητικός πληθυσμός είναι δεδομένος (λες
και ο πληθυσμός μιας γειτονιάς δεν είναι…) το μόνο που μπορεί να προσφέρει
είναι τη βεβαιότητα από ποιον αρρώστησε κάποιος κι όχι να τον προφυλάξει από
αυτό.
·
Γιατί τα διαγνωστικά τεστ και τεστ
αντισωμάτων σε μαθητές και εκπαιδευτικούς δεν είναι απαραίτητο να γίνουν
όπως σε άλλες χώρες που ανοίγουν τα σχολεία; Γιατί μεγιστοποιούμε τον κίνδυνο
την ώρα που αυτά τα τεστ θα μπορούσαν να προφυλάξουν ακόμη κι από φορείς χωρίς
εμφανή συμπτώματα;
·
Γιατί οι μαθητές και εκπαιδευτικοί
των Γυμνασίων και Α και Β Λυκείου πρέπει να εκτεθούν στον ιό και να διακυβευτεί τελικά ακόμα και η διεξαγωγή των
πανελλαδικών εξετάσεων; Πόσο σπουδαίο ή καθοριστικό είναι το μαθησιακό ή παιδαγωγικό όφελος που
αντιστοιχεί στις λιγότερες από 10 ώρες μαθήματος, αφού η προσέλευση θα είναι εκ
περιτροπής; Ποια είναι αυτή η ανάγκη που αξίζει τόσο μεγάλο ρίσκο, την ώρα που
υπάρχουν προτάσεις που συμπεριλαμβάνουν και την έναρξη των μαθημάτων νωρίτερα
το Σεπτέμβριο με ειδικά προγράμματα κάλυψης της χαμένης ύλης;
Ελπίζουμε
οι επισημάνσεις μας να ακουστούν έστω και την τελευταία στιγμή. Υπάρχει χρόνος
πολύς μέχρι την άλλη βδομάδα που έχει αποφασιστεί η αχρείαστη επανεκκίνηση για
τις άλλες τάξεις του Λυκείου και του Γυμνασίου.
Καλούμε
τους Συλλόγους Διδασκόντων να συνεργαστούν με τους κατά τόπους Συλλόγους -
Ενώσεις Γονέων (ή όπου δεν υπάρχουν με τους γονείς των μαθητών) και να
ενημερώσουν άμεσα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζονται σε κάθε σχολική μονάδα
ώστε να είναι γνώστες της πραγματικής κατάστασης και όχι της εικονικής
πραγματικότητας που επιχειρείται να παρουσιαστεί.
Σε κάθε περίπτωση, εκφράζουμε
για μια ακόμη φορά τις έντονες επιφυλάξεις μας για πολλά στοιχεία της
επανεκκίνησης και ελπίζουμε να μην επαληθευτούν οι φόβοι μας.
