Αφορμή για να γράψω αυτά τα λίγα λόγια έχει σταθεί η μεγάλη περιπέτεια αλλά και η νίκη ενός παιδιού.
Αρχές Απριλίου, ο μαθητής της τρίτης τάξης του λυκείου Δημήτρης Καρακώστας έχασε τον πατέρα του και στα τέλη του ίδιου μήνα και τη μητέρα του. Μέσα σε ένα μήνα δύο εξαιρετικοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, η Νικολίτσα Μούρτου και ο Κώστας Καρακώστας, έχασαν τη μάχη με τον κορονωϊό και έφυγαν αφήνοντας πίσω τους τέσσερις γιούς, τρεις από αυτούς φοιτητές και με τον τέταρτο έτοιμο να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή του σε ανώτατο ίδρυμα.
Μετά την απώλεια και της συναδέλφου, αποφασίσαμε ως ΔΣ της Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας (με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας) να δημοσιοποιήσουμε το γεγονός και να σταθούμε στο πλευρό της οικογένειας.
Σε ανακοίνωσή μας, επισημάναμε ότι όπως καλώς υπάρχει μέριμνα για τελειόφοιτους μαθητές που διαμένουν σε σεισμόπληκτες περιοχές ή σε περιοχές που έχουν πληγεί από άλλες φυσικές καταστροφές (ακόμη κι αν δεν έχουν υποστεί σωματική ή περιουσιακή βλάβη) και ετοιμάζονται να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις, θα πρέπει να τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης και περιπτώσεις σαν αυτή του Δημήτρη. Δεν ζητούσαμε ειδική αντιμετώπιση μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά για όσους μαθητές βρίσκονται ή θα βρίσκονται στο μέλλον σε παρόμοιες καταστάσεις, θεωρώντας την μέριμνα από την πλευρά της Πολιτείας ως την καλύτερη απόδειξη για το ενδιαφέρον της.
Δεν μείναμε εκεί, αλλά και με προσωπικές επαφές όλα τα μέλη του ΔΣ προώθησαν το θέμα παντού. Επαναλαμβάνω: παντού.
Ο Δημήτρης μπόρεσε και σήκωσε στους ώμους του το βαρύ φορτίο που του επιφύλαξε από νωρίς η μοίρα και τα κατάφερε. Είναι πλέον πολύ κοντά στο να υλοποιήσει το στόχο που έβαλε και να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή! Δυστυχώς οι γονείς του έφυγαν πριν καμαρώσουν και αυτή τη μεγάλη επίδοση, όπως έκαναν και με τους προηγούμενους γιους τους. Ο Δημήτρης φρόντισε και τους έκανε κι αυτός με τη σειρά του υπερήφανους, εκεί που βρίσκονται πλέον…
Η περίπτωση του Δημήτρη είχε αίσιο τέλος κυρίως λόγω της εξαιρετικής ψυχικής ισορροπίας που κατάφερε να έχει αλλά και της διαχρονικής προσπάθειας για κατάκτηση της γνώσης. Αυτός ο αριστούχος μαθητής, είχε τη στήριξη πρώτα των αδελφών του, της ευρύτερης οικογένειας αλλά και της κοινωνίας της Ναυπάκτου. Όμως, πόσοι μαθητές στο μέλλον θα βρεθούν στη θέση του Δημήτρη και δεν θα μπορούν να διαχειριστούν τόσο καλά την κατάσταση ή δεν θα έχουν τη δυνατότητα να ακουμπήσουν κάπου;
Θεωρώ πως η Πολιτεία πρέπει άμεσα να περάσει από την αδράνεια στη δράση. Η απώλεια των δύο συναδέλφων και η περίπτωση του Δημήτρη, ας σηματοδοτήσει την θεσμοθέτηση πρακτικών μέτρων στήριξης σε όσους μαθητές πλήττονται από τέτοιες απρόβλεπτες και τραγικές καταστάσεις τις κρίσιμες στιγμές της μεγάλης τους προσπάθειας… Η έμπρακτη στήριξη είναι απείρως προτιμότερη από τα συγχαρητήρια και τις ευχές, και σίγουρα θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στους γονείς του Δημήτρη και το καλύτερο δώρο σε όσους θα το χρειαστούν (μακάρι κανείς…)…
Δημήτρη, θερμά συγχαρητήρια για τη μεγάλη σου νίκη απέναντι σε όλες τις αντιξοότητες!
Εύχομαι ολόψυχα να θέτεις και να πετυχαίνεις πάντα υψηλούς στόχους στη ζωή σου! Να ξέρεις ότι έχεις δύο φύλακες Αγγέλους να σε παρακολουθούν, να σε στηρίζουν και να σου δίνουν δύναμη σε κάθε σου προσπάθεια. Να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι «φεύγουν» μόνο όταν ξεχνιούνται. Οι γονείς σου, Κώστας και Νικολίτσα θα είναι πάντα κοντά σου, πάντα κοντά μας!
Κωνσταντίνος Κατσαρός
Πρόεδρος Α ΕΛΜΕ
Αιτωλοακαρνανίας
