Το Σάββατο το μεσημέρι ξεκινούσε στο 7ο ΕΠΑΛ της Αθήνας η πιο ιστορική μετά το 2013 συνέλευση προέδρων. Μια συνέλευση , που ερχόταν μετά τη μεγαλειώδη απεργία της 11/10 των 100.000 απεργών ,και μετά από μια απόφαση του Εφετείου , που άφηνε χαραμάδες και δυνατότητες συνέχειας. Όλοι περίμεναν απ΄αυτήν να δώσει το σύνθημα της συνέχισης του αγώνα και να πιστοποιήσει έτσι ότι η ομοσπονδία ανέκτησε το κύρος της και την εμπιστοσύνη των συναδέλφων , τα οποία εκείνη τη μαύρη νύχτα του 2013 είχαν δεχτεί σοβαρό πλήγμα , όταν διαπιστώθηκε «ότι δεν πληρούνταν οι όροι και οι προϋποθέσεις» για να γίνει η αποφασισμένη από μαζικότατες γενικές συνελεύσεις απεργία μέσα στις πανελλαδικές, λόγω της επιστράτευσης.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλήφθηκε – και δεν ήταν φάρσα! Και μάλιστα με τις ίδιες ακριβώς παρατάξεις στους «πρωταγωνιστικούς» ρόλους. ΔΑΚΕ, ΠΕΚ και ΣΥΝΕΚ από νωρίς άρχισαν την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς προς τους προέδρους σχετικά με το «τι μας περιμένει» σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα. Κι όταν το βράδυ , φαινόταν πως η πρόταση συγκέντρωνε το πολυπόθητο 66,7%, μπήκαν σε εφαρμογή τα «βαριά χαρτιά» με στόχο την πραξικοπηματική ανατροπή της απόφασης. Οκτώ πρόεδροι ΕΛΜΕ προερχόμενοι από ΔΑΚΕ κυρίως, αλλά και ΣΥΝΕΚ, ενώ το πρωί στις τοποθετήσεις τους είχαν δηλώσει ότι έρχονται με απόφαση για συνέχιση, το βράδυ ψήφισαν όχι στην πρόταση!
Αυτά είναι τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόρριψη της πρότασης για συνέχιση και επαναπροκήρυξη της απεργίας αποχής, και διευκόλυναν το σχέδιο άλωσης του δημόσιου σχολείου και ισοπέδωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Με αυτόν τον άθλιο και επαίσχυντο τρόπο , ένας κλάδος που σήκωσε με αξιοπρέπεια και θάρρος το βάρος ενός μεγαλειώδους αγώνα , επιχειρείται να οδηγηθεί στην απογοήτευση και τον παροπλισμό.
Για μία ακόμη φορά δόθηκαν διαπιστευτήρια κυβερνητικού και υποταγμένου στο σύστημα συνδικαλισμού στις πλάτες των συναδέλφων και στο κουφάρι μιας κλινικά νεκρής ΟΛΜΕ. Οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ έπαιξαν το παιχνίδι της κυβέρνησης και με την πραξικοπηματική τους στάση έδωσαν χείρα βοηθείας στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου που έπνεε τα λοίσθια και είχε αναλώσει μεγάλο μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου για να ανασχέσει ένα μαχητικό κίνημα , προϊόν της άθλιας πολιτικής της στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Δάσκαλοι και καθηγητές, φοιτητές, μαθητές και γονείς είπαν «ως εδώ» με τις τράπεζες θεμάτων, τις ΕΒΕ και τις αξιολογήσεις, που επεμβαίνουν στο DNA του δημόσιου σχολείου. Με τη μαζική τους συμμετοχή προσπάθησαν να διατηρήσουν τον δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου και να περιφρουρήσουν το δικαίωμά τους να διαμαρτύρονται , να αντιστέκονται και να απεργούν. Αυτά δηλαδή που η πολιτική του υπουργείου επιχείρησε να ισοπεδώσει με καθ’ υπαγόρευση και κατά παραγγελία δικαστικές αποφάσεις οι οποίες προέκυψαν με διαδικασίες που καταρράκωσαν ακόμη και αυτές τις αρχές του αστικού νομικού πολιτισμού.
Ιδιαίτερη αναφορά , όμως, επιβάλλεται να γίνει στους συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ , οι οποίοι επέλεξαν να υλοποιήσουν ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο , όπως φάνηκε, ο στόχος του συστήματος για ξεκαθάρισμα του τοπίου από ένα κίνημα ανυπακοής και αποφασιστικότητας , ικανού να δημιουργεί όρους νίκης, υπερβαίνει κι αυτόν ακόμη τον στόχο της ανάληψης της εξουσίας από τον κομματικό τους φορέα. Επένδυσαν σε ένα κυβερνητικό μέλλον χωρίς κλυδωνισμούς , όπου η «καλή αξιολόγηση» του 2019 θα επανέλθει και θα εφαρμοστεί χωρίς «να ανοίξει ρουθούνι» , γιατί οι μνημονιακές δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν το 2015 αυτό επιτάσσουν.
Όλοι αυτοί , λοιπόν, μαζί με την ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), δεν θεώρησαν αναγκαίο να δεχτούν να γίνει έκτακτο Δ.Σ. την Πέμπτη 14/10 ,με τη συμμετοχή της νομικής συμβούλου, μετά την έκδοση της απόφασης του εφετείου , όπως ζήτησαν οι παρατάξεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και της ΑΣΕ, για να διερευνηθούν οι δυνατότητες επαναπροκήρυξης της απεργίας και να έχουν καθαρό τοπίο μπροστά τους οι συνάδελφοι στις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ. Ήταν φανερό πως είχε ήδη τεθεί σ’ εφαρμογή το σχέδιο διάχυσης του φόβου στον κλάδο , ώστε να εκμεταλλευτούν αποφάσεις που ζητούσαν «νόμιμη επαναπροκήρυξη» για να τις μετατρέψουν πραξικοπηματικά σε «μη επαναπροκήρυξη».Είναι δε χαρακτηριστικό πως ενώ στις εισηγήσεις τους προέβλεπαν απεργίες, δεν ψήφισαν ούτε την απεργία της 21/10 μαζί με τους υγειονομικούς, ούτε καν στάσεις εργασίας για να καλυφθούν οι συνάδελφοι.
Αυτά τα τραγικά έγινα συνάδελφοι απ΄ τα κομματικά συνδικαλιστικά φερέφωνα των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας που για άλλη μια φορά υπονόμευσαν τον δίκαιο αγώνα για υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου! Συναδέλφισσες/οι δεν είναι ώρα ούτε για ηττοπάθεια ούτε για απογοήτευση. Είναι η ώρα να πιάσουμε το νήμα από τον μεγαλειώδη αγώνα που δώσαμε και θα τραβήξουμε μπροστά. Να προχωρήσει άμεσα η ΟΛΜΕ σε κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας για τις συγχωνεύσεις τμημάτων και την αντιεκπαιδευτική πολιτική.Να δώσουμε νέα πνοή στο σωματείο. Να επανακτήσει το ρόλο του για την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. Με λογισμό και μ΄όνειρο θα νικήσουμε!
