Η μείωση του αριθμού των εισακτέων ως λύση για ποιοτικότερους και …περισσότερους φοιτητές…

Πως διαμορφώθηκε διαχρονικά ο αριθμός των εισακτέων στην Ανώτατη και Ανώτερη Εκπαίδευση τα τελευταία 40 χρόνια; 

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Διαχρονικά, οι μεγάλες αυξήσεις στους εισακτέους έγιναν:

• στην πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (πήρε 25000 εισακτέους το 1981 και υπερδιπλασίασε τον αριθμό στους 52000 σε μια τριετία)
• πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μεταξύ του 1995 (46000 εισακτέοι) και 1999 (72000 εισακτέοι)
• πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ οι εισακτέοι άγγιξαν τις 90000 (2010)
• με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ο αριθμός εισακτέων ανέβηκε στους 78000 όταν ενδιάμεσα (συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είχε πέσει στις 69000.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη…. 

Βλέποντας την εξέλιξη του αριθμού εισακτέων εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι με κεντροαριστερές – αριστερές κυβερνήσεις αυξάνεται ο αριθμός εισακτέων, ακόμη κι όταν αυτή η ενέργεια προκαλούσε έντονες διαμαρτυρίες από τα επίσημα όργανα των ιδρυμάτων. Τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης ποντάρουν στο γεγονός ότι «αρέσει» στην Κοινωνία να έχει πολλούς εισακτέους, άσχετα με την κατάληξή τους… 

Είναι όμως τελικά αυτή η πολιτική σωστή;

ANAKΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡ.ΕΝ (Αριστερή Ενότητα )

 Αγώνας ενάντια στο Υγειονομικό-Κοινωνικό-Εργασιακό Απαρτχάιντ και στην κατάλυση της Δημοκρατίας

1. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. με επικεφαλής γνωστούς ακροδεξιούς υπουργούς, αλλά και τον πρωθυπουργό και την υπουργό παιδείας, εδώ και δύο χρόνια, προσπαθεί να βάλει τη χώρα στον γύψο του αστυνομικού κράτους. Αντικατέστησε την πολιτική της υγείας με την πολιτική της αστυνομίας, προσέλαβε χιλιάδες αστυνομικούς αντί υγειονομικούς,  ή εκπαιδευτικούς και τώρα θέλει να καταστήσει  υποχρεωτικούς τους  εμβολιασμούς, μέσω απολύσεων, διαθεσιμοτήτων αλλά και διακρίσεων των πολιτών. Η πολιτική της στο θέμα της υγείας είναι καθολικά αποτυχημένη. Αν συγκριθεί η Ελλάδα, χώρα που επέβαλε τους πιο αυστηρούς περιορισμούς σε όλο τον Δυτικό κόσμο και κατέλυσε πλήρως την Δημοκρατία και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα,  π.χ. με τη Σουηδία, χώρα που δεν επιτέθηκε στις ελευθερίες και δεν πήρε περιοριστικά μέτρα, (π.χ. απαγόρευση κυκλοφορίας, κλείσιμο σχολείων κλπ) συμπεραίνουμε, αν δούμε έναν βασικό δείκτη ,τη σύγκριση  θανάτων στις παραγωγικές ηλικίες, την τραγική θέση της Ελλάδας. Η Ελλάδα είναι από τις πιο αποτυχημένες χώρες του πλανήτη στη διαχείριση της πανδημίας.   Αυτή η κατάσταση αποδεικνύει ότι η πολική της Ν.Δ., με το  πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, δεν έχει άλλο στόχο από τον ολοκληρωτικό έλεγχο των πολιτών, την καλλιέργεια του φόβου, την εμπέδωση της αστυνομοκρατίας και τελικά την κατάργηση της Δημοκρατίας, την επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας, την καθολική απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με το πρόσχημα του εμβολιασμού και τον εκμηδενισμό των μισθών.
   

Η ελάχιστη βάση εισαγωγής… λύνει ή δημιουργεί προβλήματα;

Ο σκοπός της ύπαρξης Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) όπως παρουσιάστηκε, ήταν να «κόβει» στους μαθητές με κακή βαθμολογία το δικαίωμα επιλογής τμημάτων από το μηχανογραφικό που μπορεί να είναι λίγα ή και όλα. Δηλαδή, κάποιοι μαθητές με κακή βαθμολογία δεν έχουν δικαίωμα από φέτος να φτιάξουν μηχανογραφικό.

Κάποιοι θεώρησαν εξαρχής λογική την πρόθεση: «Δεν είναι δυνατόν να μπαίνει κανείς στο πανεπιστήμιο με 2 και 3!». Προσωπικά διαφωνώ με αυτή τη θέση, αφού ο βαθμός εισαγωγής δεν έχει αποκλείσει ποτέ «κακούς» μαθητές να κάνουν τελικά καριέρα. Επίσης, θεωρώ πως η μείωση αριθμού εισακτέων στα τμήματα θα έλυνε πολλαπλώς καλύτερα το «πρόβλημα», αλλά προφανώς μια τέτοια λύση θα είχε τεράστιο πολιτικό κόστος για όποιον την επέλεγε…

Καταλήξαμε σαφώς σε μια λύση που …«χαϊδεύει αυτιά». Όμως τελικά, πέτυχε το σκοπό του ο νομοθέτης της ΕΒΕ; Είναι δίκαιο το νέο σύστημα;

Βλέποντας τα στατιστικά που ανακοινώθηκαν και τις ΕΒΕ όπως διαμορφώνονται τόσο για απόφοιτους ΓΕΛ όσο και για απόφοιτους ΕΠΑΛ, καταλήγουμε εύκολα να πούμε ότι δυστυχώς το σύστημα με την καθιέρωση της ΕΒΕ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ. Μάλιστα, κάποιες από τις παραμέτρους του νέου συστήματος δημιουργούν στρεβλώσεις που απαιτούν άμεσες βελτιώσεις.

Για τη νίκη του Δημήτρη

Αφορμή για να γράψω αυτά τα λίγα λόγια έχει σταθεί η μεγάλη περιπέτεια αλλά και η νίκη ενός παιδιού.
Αρχές Απριλίου, ο μαθητής της τρίτης τάξης του λυκείου Δημήτρης Καρακώστας έχασε τον πατέρα του και στα τέλη του ίδιου μήνα και τη μητέρα του. Μέσα σε ένα μήνα δύο εξαιρετικοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, η Νικολίτσα Μούρτου και ο Κώστας Καρακώστας, έχασαν τη μάχη με τον κορονωϊό και έφυγαν αφήνοντας πίσω τους τέσσερις γιούς, τρεις από αυτούς φοιτητές και με τον τέταρτο έτοιμο να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή του σε ανώτατο ίδρυμα.
Μετά την απώλεια και της συναδέλφου, αποφασίσαμε ως ΔΣ της Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας (με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας) να δημοσιοποιήσουμε το γεγονός και να σταθούμε στο πλευρό της οικογένειας.
Σε ανακοίνωσή μας, επισημάναμε ότι όπως καλώς υπάρχει μέριμνα για τελειόφοιτους μαθητές που διαμένουν σε σεισμόπληκτες περιοχές ή σε περιοχές που έχουν πληγεί από άλλες φυσικές καταστροφές (ακόμη κι αν δεν έχουν υποστεί σωματική ή περιουσιακή βλάβη) και ετοιμάζονται να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις, θα πρέπει να τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης και περιπτώσεις σαν αυτή του Δημήτρη. Δεν ζητούσαμε ειδική αντιμετώπιση μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά για όσους μαθητές βρίσκονται ή θα βρίσκονται στο μέλλον σε παρόμοιες καταστάσεις, θεωρώντας την μέριμνα από την πλευρά της Πολιτείας ως την καλύτερη απόδειξη για το ενδιαφέρον της.
Δεν μείναμε εκεί, αλλά και με προσωπικές επαφές όλα τα μέλη του ΔΣ προώθησαν το θέμα παντού. Επαναλαμβάνω: παντού.