Η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ καλεί τους εκπαιδευτικούς να ψηφίσουν «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών», με κριτήριο την ανάγκη για «κίνημα
και αγώνες για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία στην υπηρεσία
του λαού, για ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών του! Για την αναπλήρωση των
απωλειών μας! Για την ικανοποίηση των αναγκών μας»!
Oι αρχαιρεσίες θα πραγματοποιηθούν στο φόντο ενός νέου πολιτικού σκηνικού, με μια νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που τρεις μήνες τώρα έδωσε δείγματα γραφής:
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί βλέπουν τη μισθοδοσία τους να καθυστερεί, τα σχολεία έχουν χρέη μέχρι το λαιμό, λείπουν 3 χιλιάδες εκπαιδευτικοί από τα σχολεία και υπάρχουν 25 χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις, αλλά αντί για μαζικές, μόνιμες προσλήψεις, προωθείται «κινητικότητα» (!), ενώ η δίκαιη επαναφορά των διαθέσιμων και απολυμένων δεν αφορά στο σύνολό τους. Οι εκπαιδευτικοί έχουν χάσει 5,5 μισθούς την περίοδο της κρίσης, αλλά η συγκυβέρνηση αρνείται ακόμα και το ξεπάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων και τη χορήγηση δώρου Πάσχα. Η πληρωμή από το λαό των «μνημονιακών» χαρατσιών βαφτίζεται πλέον «πατριωτικό καθήκον». Διατηρείται όλο το αυταρχικό πειθαρχικό πλαίσιο, ακόμα και η διάταξη «περί ανάξιας και αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς του Δημόσιου Υπάλληλου, εντός και εκτός υπηρεσίας». Αναμένεται νέα τιμωρητική αξιολόγηση, που θα συνδέεται με μισθό, αποδοτικότητα και υπηρεσιακή εξέλιξη. Η συγκυβέρνηση έχει ήδη αποδεχτεί και διατηρεί τη μεγάλη αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης, τις τεράστιες περικοπές στις συντάξεις, τη ληστεία στα ταμεία από το PSI. Διατηρεί και αναβαθμίζει τη συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, που μετατρέπεται σε «αριστερός σύμβουλος» της συγκυβέρνησης και στην εργαλειοθήκη του οποίου βασίστηκαν όλες οι αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις των προηγούμενων χρόνων.
«Ολα τα παραπάνω δεν πρέπει να
μας εκπλήσσουν. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει προτεραιότητα να
λυθούν τα λαϊκά προβλήματα».
«Δεν
έχουν δίκιο και δε συμφωνούμε με όσους και όσες μας ασκούν κριτική ότι
"βιαζόμαστε, πως δεν αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέα
κυβέρνηση". Η κριτική μας δε γίνεται γιατί η νέα συγκυβέρνηση δε λύνει
όλα τα προβλήματα, εδώ και τώρα. Η κριτική μας γίνεται γιατί και η νέα
συγκυβέρνηση δεν κινείται σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.Αλλες είναι οι προτεραιότητές της:
- Αναγνωρίζει το χρέος της πλουτοκρατίας, ως χρέος του λαού, δηλώνει ότι θα το πληρώνει στο διηνεκές.
- Εχει δεσμευτεί απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα, απέναντι στους βιομήχανους, στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, σ' όλους αυτούς, που μαζί με την ΕΕ, φόρτωσαν τις συνέπειες της κρίσης στο λαό. Ο αντίπαλος αυτός είναι εδώ, δεν έφυγε με την αλλαγή κυβέρνησης.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δε διαπραγματεύεται για να γυρίσουν πίσω οι μισθοί μας, να δοθούν λεφτά στην Παιδεία, στην Υγεία.
Η κυβέρνηση "τα στρίβει". Ναι! Οχι όμως από τη στρατηγική του κεφαλαίου και τις δεσμεύσεις απέναντί του. Εκεί δεν κάνει βήμα πίσω. Εκεί που κυριολεκτικά "τα στρίβει" είναι ακόμα και από τα ψίχουλα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (τα 1,2 δισ. έγιναν τελικά ... 0,2 δισ.).
Από
το προηγούμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ αναπτύχθηκαν μαζικοί αγώνες, που είχαν
αντικειμενική βάση, γιατί οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα οι δημόσιοι
υπάλληλοι έχασαν βασικά δικαιώματα.
Ηταν αγώνες για την
υπεράσπιση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για την
επιστροφή των συναδέλφων που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, εξέφρασαν τη
δίκαιη οργή και αγανάκτηση απέναντι στην τότε κυβερνητική πολιτική.Στους αγώνες αυτούς η ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), καλλιέργησε συνειδητά αυταπάτες ότι με μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, εντός των τειχών της ΕΕ και του συστήματος, θα έρθει πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού.
Η κυβέρνηση πράγματι άλλαξε.
Ωστόσο, τα προβλήματα, συνολικά η αντιλαϊκή πολιτική, παραμένουν.
Επιβεβαιώνεται πως δεν αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη, για να λυθούν τα προβλήματα. Χρειάζεται ταυτόχρονα και αλλαγή πολιτικής, χρειάζεται σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Χρειάζεται σύγκρουση με την ΕΕ, με τη στρατηγική της "ανταγωνιστικότητας", δηλαδή με τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα και με αυτούς που βρίσκονται "πίσω" από τις κυβερνήσεις.
Συνειδητά, η ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) υπηρέτησε την εναλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή εντός των τειχών του ΟΟΣΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του συστήματος.
Μια ηγεσία, που τώρα δεν έχει οργανώσει ούτε μια κινητοποίηση για την καθυστέρηση της πληρωμής των αναπληρωτών συναδέλφων, για το ξεπάγωμα των ωριμάνσεων, για το δώρο του Πάσχα. Δεν έχει βγάλει μέχρι σήμερα ούτε καν μια ανακοίνωση για τη ληστεία των αποθεματικών των ασφαλιστικών μας ταμείων.
Την ώρα που ετοιμάζεται η νέα λίστα των σαρωτικών, αντιλαϊκών μέτρων, την ώρα που πρέπει να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, όχι μόνο υπερασπίζονται την κυβερνητική πολιτική (π.χ. τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου στο Eurogroup), αλλά μεταφέρουν μέσα στο κίνημα τις θέσεις της κυβέρνησης ("η κατάσταση είναι δύσκολη, δεν υπάρχουν περιθώρια για οικονομικά μέτρα, μόνο για κάποια θεσμικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκτηση μισθών, όταν υπάρχουν 1.5 εκ. άνεργοι").
Είναι χαρακτηριστικό: η αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ (στέλεχος των ΣΥΝΕΚ και εκλεγμένη στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής) ψήφισε υπέρ της ληστείας των αποθεματικών της Περιφέρειας Αττικής, που αφορούσαν και έργα για τα σχολεία (Περιφέρεια Αττικής, ΑΠΟΦΑΣΗ 91/2015, 26 Μάρτη 2015).
Απευθυνόμαστε με το χέρι στην καρδιά σε κάθε συνάδελφο, ιδιαίτερα σε όσους έχουν πείρα για το τι σημαίνει κυβερνητικός συνδικαλισμός, σε όσους πονάνε το κίνημα, τα σωματεία και τους λέμε:
Είναι δυνατόν να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τις ζωές μας, με τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες;
Να! Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι ανδρώνεται ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Εχουμε όμως πείρα πια.
Εχουμε
πείρα για το διαλυτικό ρόλο της ΔΑΚΕ και της ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ), του
παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που κινείται κι αυτός στη γραμμή
στήριξης της κυβέρνησης για να πετύχει "η εθνική προσπάθεια". Δεν πρέπει
να επιτρέψουμε να επαναληφθεί το ίδιο, χιλιοπαιγμένο έργο.Στοίχισε ακριβά στους εργαζόμενους και στο κίνημα όσες φορές επικράτησαν σε αυτό οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού ή νέου.
Εχουμε όλοι ευθύνη, ώστε να μη μετατραπούν τα σωματεία σε θεατές, σε χειροκροτητές της νέας συγκυβέρνησης. Στη βάση αυτή, καλούμε κάθε συνάδελφο να αναλογιστεί και να προβληματιστεί:
- Ποιος ωφελήθηκε τόσα χρόνια από τη συμπόρευση με τις εκάστοτε κυβερνητικές παρατάξεις και τις κυβερνητικές πολιτικές; Οι φίλοι ή οι εχθροί των εργαζομένων;
- Ποιον βοηθάει στ' αλήθεια η στάση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική αλλά στην πράξη στην ηγεσία της ΟΛΜΕ συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιον βοηθάει το γεγονός ότι σε πάνω από 250 σωματεία στο Δημόσιο, σε 68 Υπηρεσιακά Συμβούλια, έχουν ενιαία παράταξη και κοινό ψηφοδέλτιο; Την ανασύνταξη του κινήματος ή το δυνάμωμα του νέου, κυβερνητικού συνδικαλισμού;
- Ποιον βοηθάει το από κοινού κάλεσμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα συλλαλητήρια, στις "πλατείες" για να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης; Μια διαπραγμάτευση που δε γίνεται για τα συμφέροντα του λαού, αλλά του κεφαλαίου. Την ανασύνταξη, αντεπίθεση του κινήματος ή την ενσωμάτωσή του στα σχέδια των βιομηχάνων, της πλουτοκρατίας;
- Ποιον βοηθούν τελικά όταν βαφτίζουν "αριστερή" μια κυβέρνηση, που φωνάζει με όλη της τη δύναμη "ανήκομεν εις την ΕΕ και το ΝΑΤΟ", όταν καλλιεργούσαν και καλλιεργούν αυταπάτες για το ρόλο της, την αποστολή της, όταν έλεγαν προεκλογικά "να φύγουν αυτοί και βλέπουμε" και σήμερα παριστάνουν τις "απατημένες συζύγους"; Ποιον βοήθησαν λοιπόν; Την ανάπτυξη των αγώνων ή την αδράνεια, την παθητικοποίηση, τις αυταπάτες του τύπου "έρχονται εκλογές, κάτι θα αλλάξει";
Οσοι είχαν ελπίδες για κάτι θετικό, κάτι διαφορετικό από αυτή την κυβέρνηση δεν πρέπει να απογοητευθούν. Το αντίθετο. Πρέπει να δράσουμε οργανωμένα, μαζικά, αποφασιστικά.
Να
μη συμβιβαστούμε στην καθημερινότητα της μισής ζωής. Να μην
παραιτηθούμε από τον αγώνα για μια ζωή με δικαιώματα, για μόνιμη και
σταθερή δουλειά για όλους, για να έχουν όλα τα παιδιά μόρφωση, υγεία,
ελεύθερο χρόνο, διακοπές κ.ά.Για το λόγο αυτό, χρειαζόμαστε Σωματεία και Ομοσπονδία κάστρα του αγώνα, όπλο στα χέρια μας.
Γι' αυτό έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα διεκδικεί την αναπλήρωση των απωλειών που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, που δε θα συμβιβάζεται με τα ψίχουλα και το "έχει ο Θεός", που θα συγκρούεται με τα μεγάλα συμφέροντα, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ.
Γι' αυτό έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα παλεύει για την πραγματική ρήξη, για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στην οικονομία, ώστε να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις για μια τέτοια ανάπτυξη σε όφελος του λαού, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτή την κατεύθυνση, για ένα τέτοιο κίνημα, με έναν τέτοιο προσανατολισμό, όπως έκαναν και τα προηγούμενα δύο χρόνια. Παρά τις αδυναμίες ή άλλες παραλείψεις, πήραν εκατοντάδες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, κατέθεσαν δεκάδες προτάσεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, για όλα τα ζητήματα.
Οι εκπαιδευτικοί μπορούμε να διαδραματίσουμε σπουδαίο ρόλο σε ένα τέτοιο κίνημα.
Εχουμε τη δυνατότητα μέσα από το μάθημα, στην τάξη:
- Να διδάξουμε την ιστορική και επιστημονική αλήθεια, σε αντίθεση με το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων.
- Να καλλιεργήσουμε αγωνιστικές προσωπικότητες, που θα είναι σε θέση να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους, για να μπορέσουν αύριο να τον αλλάξουν.
- Να μην αφήσουμε κανένα παιδί στα "αζήτητα", αλλά να σκύψουμε πάνω του, ώστε να αγαπήσει τη ζωή και τον αγώνα, να πιστέψει στον εαυτό του και στους γύρω του.
