Σε μια χρονική περίοδο που:
Η κυβέρνηση θέλει να περάσει με το μικρότερο κόστος και χωρίς αντιδράσεις στο πλαίσιο της δεύτερης "αξιολόγησης" νέα αντιλαικά μέτρα .
Σχέδιο νόμου για το "Ενιαίο Σύστημα
Κινητικότητας στο Δημόσιο". Με αυτό το νόμο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ
συμπληρώνει όλο το προηγούμενο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο, των νόμων
του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του Μητσοτάκη και του Μανιτάκη, επιταχύνει την
εφαρμογή και την υλοποίηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο Δημόσιο,
προωθεί την εφαρμογή της κρατικής αντιδραστικής "αξιολόγησης" δομών και
προσώπων.
Υπάρχουν πιέσεις (ΣΕΒ, προσχέδιο για το επικαιροποιημένο μνημόνιο).Οι αποφάσεις και τα μέτρα κυβέρνησης και ΕΕ δεν αφήνουν τίποτα όρθιο.
Είναι τα αντεργατικά μέτρα που απαιτούν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες,
οι εφοπλιστές, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Απελευθέρωση απολύσεων και αύξηση του ορίου από το 5% στο
10%! Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο Δημόσιο με παραπέρα μισθολογική
καθήλωση, πάγωμα μισθολογικών κλιμακίων, κατάργηση εφάπαξ, κατάργηση
όσων επιδομάτων έχουν απομείνει, σφαγή στα προνοιακά επιδόματα! Παραπέρα
επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.
Νέα μείωση των σημερινών
συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, δηλαδή νέα μείωση του λεγόμενου μη
μισθολογικού κόστους που έχει παραγγείλει στην κυβέρνηση ο ΣΕΒ!
Νέα
μεγάλη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους στα
5.000 από τα 8.600 ευρώ! "Λοκ άουτ" και νέος συνδικαλιστικός νόμος για
τον περιορισμό και την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, για τον
περιορισμό στο δικαίωμα στην απεργία.
Μέσα
στο νέο πακέτο των αντιλαϊκών μέτρων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συζητά
με το κουαρτέτο για νέες μειώσεις στα εφάπαξ, πέρα από αυτές που έχουν
επιβάλλει, εξετάζουν την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις
συντάξεις.
Την ημέρα της απεργίας στο δημόσιο τομέα ( ΑΔΕΔΥ) 24/11/2016 και ενώ τα σωματεία και οι εργαζόμενοι προετοιμάζουν την απεργία της 8ης Δεκαμβρίου, η εφημερίδα "ΑΥΓΗ" δημοσιεύει το παρακάτω άρθρο.
"Η έλλειψη μαζικότητας ισχύει πλέον για κάθε μορφή
διεκδίκησης. Οι πορείες και συγκεντρώσεις έχουν εκφυλιστεί (εκτός από τους
στρατευμένους μάχιμους ΚΚΕ). Οι απεργίες αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές για τα
συμφέροντα των εργαζομένων, προκαλούν δυσφορία στους ήδη ταλαιπωρημένους
πολίτες, ενώ υπάρχει καχυποψία ότι επικροτούνται από τις κυβερνήσεις επειδή
κόβεται το μεροκάματο.
Πολλοί κατηγορούν το ειρηνιστικό κίνημα ότι
συρρικνώθηκε παρά τους συνεχιζόμενους αιματηρούς πολέμους, ενώ στατιστικές
δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίος και
αναπόφευκτος, όπως, ας πούμε, τα φυσικά φαινόμενα.
Σε μια δημοκρατία, και ειδικά σε περίοδο
παγκοσμιοποίησης της τρομοκρατίας, ελάχιστοι επικροτούν τη βία, η οποία ήταν
θεμιτή κατά τα χρόνια της Κατοχής ή της δικτατορίας. Σήμερα οι γνωστοί -
άγνωστοι κουκουλοφόροι μάλλον ανταγωνίζονται άλλες μορφές αγώνα, όπως π.χ. οι
πορείες, παρά συμβάλλουν στη λύση των κοινωνικών προβλημάτων...
Η πολιτική αντιπαράθεση μέσω των ΜΜΕ έχει εκφυλιστεί
σε κοκορομαχίες, όλα διαστρέφονται εμμονικά και οι κατασκευασμένες ειδήσεις
κυριαρχούν θολώνοντας το τοπίο, έτσι που κανείς πια δεν ξέρει τι είναι αληθινό
και τι κάλπικο. Σε αυτό το σκηνικό ακόμη και η επίκληση του πυρηνικού κινδύνου
μπορεί να χαρακτηρίζεται κινδυνολογία.
Το φαινόμενο είναι διεθνές, γι’ αυτό και οι ακτιβιστές
βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή των ΜΜΕ (π.χ.
δράσεις της Greenpeace ή των Femen), ώστε αφενός να ευαισθητοποιηθούν οι
πολίτες, αφετέρου να ασκηθεί πίεση στους κρατούντες. Πόσο όμως επιτυγχάνουν τη
συνειδητή κινητοποίηση των μαζών; Αυτό είναι μεγάλο ερώτημα.
Οι μάζες κινητοποιούνται πλέον περισσότερο για έναν
κυριακάτικο Μαραθώνιο -πληρώνοντας μάλιστα συμμετοχή- παρά σε μια διεκδικητική
δραστηριότητα. Υπάρχει διάχυτη απογοήτευση για την αποτελεσματικότητα
οποιασδήποτε δράσης, κάτι δυσοίωνο για το μέλλον.
Τα συνέδρια και οι ημερίδες κάνουν καλό στο ηθικό των
ενεργών πολιτών, που συμμετέχουν και ανταλλάσσουν απόψεις, αλλά δεν προωθούν σε
ευρύτερο κοινό τα συμπεράσματα και τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται.
Μια από τις μορφές αγώνα ήταν και η κινητοποίηση των
πολιτών μέσα από τη συγκέντρωση υπογραφών. Αρχικά θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνη για
την εξουσία, ώστε άνθρωποι όπως ο Νίκος Νικηφορίδης εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν
επειδή μάζευαν υπογραφές για θέματα που σήμερα αξιολογούμε ως κοινότοπα, όπως
το να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά...
Σήμερα στο Διαδίκτυο υπάρχουν πλατφόρμες ηλεκτρονικής
συγκέντρωσης υπογραφών για οποιοδήποτε θέμα. Αν και φαίνεται παράδοξο, αφού το
Διαδίκτυο έχει αποδειχθεί καφενείο παθιασμένων αντεγκλήσεων, οι εικονικοί
άνθρωποι, που εύκολα βάζουν λάικ σε φωτογραφίες -συχνά χωρίς να διαβάζουν το
κείμενο που τις συνοδεύει-, δεν κινητοποιούνται εύκολα όταν πρόκειται για
σημαντικό σκοπό.
Είναι εντυπωσιακό το ότι ακόμη και όσοι δηλώνουν μέσα
από τις δημοσιεύσεις τους οικολογικές ευαισθησίες και πατούν Like στην πλατφόρμα
τελικά δεν πατούν Sign υπογράφοντας την έκκληση. Κάποιοι δεν ξέρουν αγγλικά και
δεν είναι εξοικειωμένοι με τη διαδικασία, κάποιοι έχουν διαφοροποιημένη άποψη.
Οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται ή δεν το θεωρούν αποτελεσματικό. Έτσι όμως
δίνουν έρεισμα στις κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ότι σοφά πράττουν συνεχίζοντας
την ίδια λαθεμένη πολιτική.
Είναι η ίδια νοοτροπία που οδηγεί παγκοσμίως τους
ανθρώπους μακριά από τις κάλπες (τραγικό αν σκεφθεί κάποιος τους αγώνες των
γενεών που μας εξασφάλισαν το δικαίωμα στην ψήφο) ή τους ενεργοποιεί να
ψηφίσουν μόνο για να περιγελάσουν το σύστημα εκλέγοντας Τραμπ και τους ομοίους
του και ανοίγοντας ξανά το Κουτί της Πανδώρας για την ανθρωπότητα.
Η Ιστορία ελάχιστες φορές τραβά την ανηφόρα, συνήθως ανακυκλώνεται σε
κύκλους δημιουργίας και καταστροφής, όπου το τυχαίο είναι σημαντικός παράγων.
Το δίκαιο και το σωστό, δυστυχώς, δεν είναι πάντα κοινό κτήμα. Αν και οι
μεγάλες ΜΚΟ έχουν έμμισθο προσωπικό και ειδικούς για τη διαφήμιση των απόψεών
τους (κάποιες έχουν κατηγορηθεί και για διαφθορά), στην Ελλάδα η μεγάλη
πλειονότητα των ακτιβιστών είναι εθελοντές ενεργοί πολίτες που αυτοσχεδιάζουν.
Και είναι θαύμα το γεγονός ότι επιβιώνουν, έστω και με λάθος ή ξεπερασμένες
μορφές πάλης."