ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Ενιαίο 12χρονο Σχολείο

 και Δίχρονη Προσχολική Αγωγή

για όλα τα παιδιά!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

το ΠΑΜΕ θεωρεί ότι το σύνθημα "εργάτη κάνε υπόθεση δική σου το μέλλον και τη μόρφωση που θα 'χει το παιδί σου" αποτυπώνει τη σημασία που δίνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στο σχολείο που θα μορφώσει και θα διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, για να διεκδικήσουν ζωή, μόρφωση και δουλειά με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους και τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας!

Είναι αλήθεια ότι, η  πραγματικότητα που βιώνουμε στο σχολείο και στο σπίτι, μας βασανίζει και τίθενται αντικειμενικά μια σειρά ερωτήματα:

ü Γιατί, ενώ σήμερα υπάρχει τόση συσσωρευμένη γνώση, δίνεται με το σταγονόμετρο;

ü Γιατί όλοι οι εκσυγχρονισμοί αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων δε δίνουν το αποτέλεσμα που υποτίθεται ότι στοχεύουν;

ü Γιατί η γνώση που δίνεται είναι διαστρεβλωμένη, μπερδεύει τους μαθητές και δεν τους βοηθάει να αποκτήσουν ολοκληρωμένη αντίληψη για τον κόσμο γύρω μας;

ü Γιατί υπάρχει απαξίωση της γνώσης και το επίπεδο πέφτει;

ü Γιατί, ενώ οι εκπαιδευτικός κοπιάζει, δε βλέπει στους μαθητές του το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του και γιατί ο γονιός αναγκάζεται να γίνει στο σπίτι και λίγο δάσκαλος;

ü Γιατί, παρά το γεγονός ότι παιδιά, εκπαιδευτικοί και γονείς εργάζονται σκληρά, το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές είναι πίσω από τις προσδοκίες τους;

ü Γιατί τα παιδιά γίνονται ανταγωνιστικά και γεμάτα άγχος στο σχολείο και στο σπίτι;

ü Γιατί οι εργαζόμενοι, αν και φορολογούνται σκληρά, πληρώνουν ακόμα πάνω από έναν κρατικό προϋπολογισμό για τη "δια βίου" ημιμάθεια των παιδιών τους;

ü Γιατί χιλιάδες απόφοιτοι πανεπιστημίων είναι άνεργοι την ίδια στιγμή που υπάρχουν ανικανοποίητες λαϊκές ανάγκες για υποδομές (σπίτια, σχολεία...) και χιλιάδες κενά σε σχολεία, νοσοκομεία κλπ;

Τελικά ποιο είναι το πρόβλημα του σημερινού σχολείου;

Τα 10-20 τελευταία χρόνια όλο μας λένε ότι το σχολείο πρέπει να γίνει διαφορετικό. Ενώ έχουν επιχειρηθεί πολλές αλλαγές-αναδιαρθρώσεις (που είναι κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ) σε αναλυτικά προγράμματα, βιβλία, πρόγραμμα σχολείου (ΕΑΕΠ) κ.ά., αυτό που έχουμε δει ως τώρα είναι ότι η κατάσταση όχι μόνο δε βελτιώνεται αλλά πάει προς το χειρότερο. Η ζωή-εκπαιδευτική διαδικασία μέσα στο σχολείο, για εκπαιδευτικούς και μαθητές, υποβαθμίζεται και η παρεχόμενη γνώση αντικαθίσταται συνεχώς από πληροφορίες.

Κατά τη γνώμη μας, όλα τα παραπάνω συμβαίνουν:

Πρώτον: Επειδή το σημερινό σχολείο υποτάσσεται στην κερδοφορία, δίνει συνεχώς περιορισμένη μόρφωση. Η σύνδεση δηλαδή του σχολείου με την καπιταλιστική οικονομία του δίνει αντικειμενικά τον αντίστοιχο προσανατολισμό.

Δεύτερον: Γιατί το σημερινό αστικό σχολείο λέει στα παιδιά "μισές αλήθειες" αλλά και πολλά "ψέματα". Δηλαδή τι εννοούμε με αυτό; Στο σημερινό αστικό σχολείο κυριαρχεί η αποσπασματικότητα, η ασυνέχεια στην ερμηνεία του κόσμου, η άρνηση της ύπαρξης νομοτελειών στην κοινωνική εξέλιξη, με αποτέλεσμα το παιδί να μην αποκτά μια ολοκληρωμένη αντίληψη για τον κόσμο γύρω του.

Συγκεκριμένα: Η Γλώσσα περιορίζεται σε στενά χρηστικό επίπεδο, γι' αυτό διδάσκεται μέσα από οδηγίες, διαφημίσεις και συνταγές μαγειρικής. Τα Μαθηματικά δίνονται ξεκομμένα από τη ζωή, σκέτα νούμερα, χωρίς τα παιδιά να κατανοούν πώς αυτά συνδέονται με την καθημερινότητά τους αλλά και τις άλλες επιστήμες καθώς και τις μεγάλες ανακαλύψεις της ανθρωπότητας (π.χ. διαστημικά ταξίδια...). Οι φυσικές επιστήμες (Φυσική, Χημεία...) διδάσκονται "θεωρητικά", χωρίς σύνδεση των φαινομένων με τη ζωή των παιδιών, δε διδάσκονται στο εργαστήριο, άρα το παιδί δε μαθαίνει να αναζητά το αίτιο για κάθε αποτέλεσμα. Οι κοινωνικές επιστήμες (Ιστορία, Κοινωνιολογία, Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, Πολιτική Παιδεία...) διδάσκουν τις σάπιες "αξίες" του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε, παραχαράσσουν την ιστορική αλήθεια (π.χ. για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο...), καλλιεργούν τον αντικομμουνισμό. Τα παιδιά καλούνται πολλές φορές να τα παπαγαλίσουν όλα αυτά.

Τελικά, το αστικό σχολείο δίνει στα παιδιά μισές αλήθειας και πολλά ψέματα για τα ιστορικά γεγονότα και τη σημασία τους καθώς και για την εξήγηση των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων. Επιπλέον τα "μπουκώνει" με μπόλικες πληροφορίες, που οι περισσότερες δε γίνονται γνώση, αλλά σβήνονται πολύ γρήγορα και το πολύ πολύ μένουν απλές δεξιότητες. Τρανταχτό παράδειγμα γι' αυτό είναι τα παιδιά που δίνουν πανελλαδικού τύπου εξετάσεις, τα οποία, αφού εξαντλούνται να μάθουν απέξω, παπαγαλία, όλη ή μέρος της καθορισμένης ύλης, όταν τελειώνουν οι εξετάσεις, δε θυμούνται παρά ελάχιστα πράγματα.

Τα αποτελέσματα του σημερινού βαθιά ταξικού αστικού σχολείου είναι ο λειτουργικούς αναλφαβητισμός, έλλειψη κριτικής σκέψης, η λειτουργική χρήση της γλώσσας, η σχολική αποτυχία και διαρροή και προβλήματα στην ίδια την ανάπτυξη των παιδιών. Για όλα αυτά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι αστοί, αλλά, όσα μέτρα κι αν παίρνουν, δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα αυτά, γιατί είναι απόρροια της φυσιογνωμίας του σχολείου. Και στο τέλος καταλήγουν στην αντιδραστική αντίληψη ότι όλα τα παιδιά "δεν παίρνουν τα γράμματα". Από τη μια δηλαδή στραβώνουν τα παιδιά μας και από την άλλη τα κατηγορούν ότι αυτά φταίνε, ότι δεν τα παίρνουν τα γράμματα!

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι το σημερινό "νέο" αστικό σχολείο, όπως και το παλιότερο, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών μας και φυσικά δε θέλει δασκάλους που να διδάσκουν την επιστημονική και ιστορική αλήθεια και να διαπαιδαγωγούν τη νέα γενιά, μας θέλει απλούς διαμεσολαβητές!

Η αιτία δηλαδή που το σημερινό σχολείο δεν μπορεί και η αστική τάξη δε θέλει να μορφώσει ολόπλευρα τα παιδιά μας είναι ο αστικός ταξικός χαρακτήρας του σχολείου, που παράγει εργαζόμενους που θα δουλεύουν κάθε φορά με τους όρους και τις προϋποθέσεις που πηγάζουν από τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία τους, και γι' αυτό μορφώνονται τόσο όσο χρειάζεται για το σκοπό αυτό. Αυτό είναι και η απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε, το πρόβλημα του σημερινού σχολείου είναι ο αστικός του χαρακτήρας κι αυτό αλλάζει με ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας και του σχολείου.

Άρα, αν συμφωνούμε σ' αυτά που προαναφέραμε, ως ΠΑΜΕ θέτουμε έναν προβληματισμό για το ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση του αγώνα μας. Κι εμείς το λέμε καθαρά ότι το κίνημα, για να έχει αποτέλεσμα ο αγώνας μας, πρέπει να έρθει σε ρήξη με αυτή την οικονομία και την κοινωνία που θέλει τα παιδιά μας "δια βίου" ημιμαθή και καταρτιζόμενα, με δεξιότητες και φτηνές ληξιπρόθεσμες καταρτίσεις, δηλαδή δούλους στον 21ο αιώνα.

Η συνολική μας πρόταση

§  Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, με ευθύνη του κράτους, εκπαιδευτικό σύστημα, που θα περιλαμβάνει εκτός από το σχολείο και όλες τις δομές που έχουν να κάνουν με τον ελεύθερο χρόνο του παιδιού. Απαγόρευση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της εκπαίδευσης. Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, ώστε να καλύπτονται όλες οι ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος με πόρους αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.

§  Ενιαία αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα παιδιά.

§  Ενιαίο 12χρονο Σχολείο υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά (και αντίστοιχο σχολείο για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούν να ενταχθούν στα γενικά σχολεία) με ταυτόχρονη απαγόρευση της παιδικής εργασίας. Κανένα παιδί έξω από το σχολείο ως τα 18 του χρόνια που ολοκληρώνεται η ανάπτυξή του.

§  Επαγγελματικές Σχολές, δημόσιες και δωρεάν, μετά το 12χρονο, για όσα παιδιά επιλέγουν επαγγέλματα που δε χρειάζονται πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Οι σχολές αυτές θα δίνουν πτυχίο, που θα εξασφαλίζει στον απόφοιτο επαγγελματικά δικαιώματα και θα αποτελεί το εισιτήριο για ένταξή του στην παραγωγή.

§  Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, που θα περιλαμβάνει ισότιμα ιδρύματα που θα παράγουν επιστημονικό δυναμικό έτοιμο να θέσει τις γνώσεις του στην υπηρεσία του λαού, για να εξασφαλίσει τη γενική πρόοδο και ευημερία. Το πτυχίο θα εξασφαλίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων. Τα μεταπτυχιακά για την παραγωγή νέας γνώσης θα ολοκληρώνονται με την απονομή του διδακτορικού διπλώματος. Μέσα στα ΑΕΙ δημιουργείται δίκτυο περιοδικής επιμόρφωσης για το σύνολο των εργαζομένων άρα και των εκπαιδευτικών.

§  Σύστημα απογευματινής εκπαίδευσης, ως προσωρινό μέτρο, για να ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση όσοι εργαζόμενοι λόγω ταξικών αποκλεισμών δεν το έχουν κάνει. Εννοείται ότι θα πρέπει να έχουν κάθε διευκόλυνση (μειωμένο ωράριο, άδειες στην περίοδο των εξετάσεων...).

Θα μας ίσως ρωτήσει κάποιος:

μα είναι σήμερα ρεαλιστικό να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως ένα Σχολείο και Ενιαίο και 12χρονο;

Εμείς το λέμε καθαρά πως ναι, είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο. Αυτή μας η πεποίθηση πηγάζει από το γεγονός ότι τα επιστημονικά επιτεύγματα, που σταδιακά εντάσσονται στην παραγωγή, απαιτούν ο εργαζόμενος να έχει γνώση της επιστήμης, δηλαδή των βασικών νόμων κίνησης και οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Ταυτόχρονα οι μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας δίνουν τη δυνατότητα ο πλούτος αυτός να παραχθεί με λιγότερο χρόνο εργασίας και με λιγότερο κόπο από τους εργαζόμενους.

Επιπλέον, αυτή η τεράστια γνώση που έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα δε μπορεί να γίνει κτήμα της νέας γενιάς ως τα 15 χρόνια, που είναι σήμερα η υποχρεωτική εκπαίδευση, την οποία δεν ολοκληρώνουν χιλιάδες παιδιά! Η εξέλιξη των επιστημών της Παιδαγωγικής μας δείχνει ότι ένα παιδί ολοκληρώνει την ανάπτυξή του στα 18 χρόνια του και τότε μπορεί, έχοντας μορφωθεί και διαπαιδαγωγηθεί σωστά, να αποφασίσει για την παραπέρα ζωή του.

Άρα, η ρεαλιστικότητα της πρότασής μας πηγάζει ακριβώς από το τι έχουν ανάγκη τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και ταυτόχρονα από τις μεγάλες επιστημονικές και παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας.

Καμία λοιπόν υποταγή στο "εφικτό" και "ρεαλιστικό" από την πλευρά των συμφερόντων της αστικής τάξης. Διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών μορφωτικών αναγκών.

Πιο αναλυτικά η πρότασή μας για την υποχρεωτική εκπαίδευση, Προσχολική Αγωγή και Ενιαίο 12χρονο Σχολείο

Α. Ενιαίο σύστημα δομών Προσχολικής Αγωγής και διαπαιδαγώγησης που θα ικανοποιεί τις ηλικίες παιδιών 1 έως 6 ετών.

Στην εποχή μας είναι ανάγκη η διαπαιδαγώγηση των παιδιών αυτής της ηλικίας να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας κι όχι μόνο της οικογένειας. Η Προσχολική Αγωγή (ΠΑ), αν και προετοιμάζει τα παιδιά για το επόμενο εκπαιδευτικό επίπεδο, έχει αυτοτελή λειτουργία, κυρίως γιατί με το παιχνίδι, ως βασική δραστηριότητα γι’ αυτές τις ηλικίες, υπηρετεί το σκοπό της αγωγής (γνώση, συναίσθημα, φυσική αγωγή, κ.ά.). Η ολοήμερη λειτουργία της ΠΑ πρέπει να γίνεται σε κατάλληλες για τα παιδιά υποδομές, να βοηθάει παραπέρα την κοινωνικοποίηση των νηπίων και να απελευθερώνει ελεύθερο χρόνο για την οικογένεια. Στα πλαίσια αυτής της Προσχολικής Αγωγής, η Δίχρονη ΠΑ πρέπει να είναι υποχρεωτική με προοπτική την τρίχρονη και η λειτουργία της να είναι αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας. Η αναλυτική πρότασή μας για την ΠΑ είναι αντικείμενο ξεχωριστού κειμένου.

Β. Ενιαία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, με ευθύνη του κράτους, Ειδική Αγωγή και Ειδική Επαγγελματική Εκπαίδευση.

Δε μπορεί να μιλάμε για δικαίωμα όλων των παιδιών στην εκπαίδευση και να μένουν έξω από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα πάνω από 120 χιλιάδες παιδιά με ειδικές ανάγκες, που γίνονται, αυτά και οι οικογένειές τους, βορά των ιδιωτών "φιλανθρώπων".

Ούτε μπορεί στο όνομα της "ένταξης" να στοιβάζονται παιδιά με ειδικές ανάγκες στα γενικά σχολεία, με αποτέλεσμα τα ίδια να μην εκπαιδεύονται ποτέ κι ενίοτε να περιθωριοποιούνται, αλλά και να επιβαρύνεται παραπέρα η λειτουργία των γενικών σχολείων.

Βασική μας αντίληψη είναι όλα μα όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να εντάσσονται στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, σε όποια δομή έχει ανάγκη το καθένα (ειδικό σχολείο ή γενικό σχολείο με τάξη ένταξης ή παράλληλη στήριξη), μετά από επιστημονική διάγνωση. Κανένα παιδί με ειδικές ανάγκες έξω από το δημόσιο σχολείο.

Στη βάση αυτή απαιτούμε να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα, ώστε να εξασφαλίζεται έγκαιρη διάγνωση, εκπαίδευση, αποκατάσταση, μεταφορά και επαγγελματική εξασφάλιση για όλα τα ΑμΕΑ. Αυτό προϋποθέτει γενναία αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, να καταγραφούν όλα τα παιδιά με ε.α. και να δημιουργηθούν πανελλαδικά οι αναγκαίες δομές Ειδικής Αγωγής κι Εκπαίδευσης (ΕΑΕ).

Απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα ΕΑΕ είναι οι μαζικοί διορισμοί όλων των αναγκαίων εργαζομένων (εκπαιδευτικών, ειδικού εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού...) με μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στο χώρο της ΕΑΕ και φυσικά με μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Γ. Ενιαίο 12χρονο Σχολείο υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά

            Βασική μας αντίληψη είναι ότι επειδή στην εποχή μας υπάρχει τόσος πλούτος και τόση γνώση, πρέπει όλα τα παιδιά να παραμένουν στο σχολείο ως τα 18 τους χρόνια, που ολοκληρώνεται η ανάπτυξή τους, ώστε να μορφώνονται ολόπλευρα και να διαπαιδαγωγούνται, πριν αποφασίσουν τι θα κάνουν παραπέρα στη ζωή τους, έχοντας τρεις επιλογές μετά: είτε να μπαίνουν στα ΑΕΙ μετά το 12χρονο, είτε να παρακολουθούν τις μετά το 12χρονο επαγγελματικές σχολές είτε να βγαίνουν στην παραγωγή, αν επιλέξουν ένα επάγγελμα που δε χρειάζεται παραπέρα γνώσεις.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου

v ΓΙΑΤΙ το Σχολείο του 21^ου αιώνα είναι ανάγκη να είναι ΕΝΙΑΙΟ;

Η Ενιαία Γενική Μόρφωση για όλα τα παιδιά είναι η βάση για την ανύψωση της πολιτιστικής στάθμης του λαού. Το σύνθημα του Γληνού «Ένας λαός, μια Παιδεία» πρέπει να γίνει πράξη. Ένα κράτος που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες έχει υποχρέωση να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση σε όλους. Γι' αυτό δημιουργεί, με την αποκλειστική του ευθύνη, έναν τύπο σχολείου, με ενιαία δομή, ενιαίο πρόγραμμα (αναλυτικά προγράμματα, βιβλία), ενιαίο τρόπο διοίκησης και λειτουργίας, ενιαίο επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και εκπαιδευτικού προσωπικού (επίπεδο πτυχίου, δικαιώματα, κ.α.). Παράλληλα παίρνει αντισταθμιστικά μέτρα για να βοηθήσει τα παιδιά που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.

Το Ενιαίο πρόγραμμα στο βασικό σχολείο αποβλέπει στην όσο το δυνατόν αρμονική ανάπτυξη των ικανοτήτων, ενώ παράλληλα αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για πιθανές μονομέρειες. Μόνο μέσα από ένα ενιαίο σχολείο μπορεί το κάθε παιδί, στο βαθμό που εξαρτάται από το εκπαιδευτικό σύστημα, να αναπτύξει τις ατομικές του ικανότητες, να ανακαλύψει και να αναδείξει τις κλίσεις του και τα ταλέντα του.

Θέλουμε εδώ να θέσουμε τρία σημαντικά κατά τη γνώμη μας ζητήματα:

Πρώτο ζήτημα: Μας βρίσκει αντίθετους ο αναχρονιστικός διαχωρισμός της βασικής εκπαίδευσης σε βαθμίδες (δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο). Σήμερα πολλά παιδιά δεν ολοκληρώνουν την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Η μεγαλύτερη σχολική διαρροή σημειώνεται στο πέρασμα των παιδιών από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και κύρια από το Γυμνάσιο στο Λύκειο. Αυτό αναιρεί στην πράξη τόσο τον ενιαίο όσο και τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της βασικής εκπαίδευσης. Έτσι πολλά παιδιά οδηγούνται πρόωρα στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, δια μέσου αυτής στη μαθητεία-τζάμπα εργασία και τελικά στην κατάρτιση και στην παραγωγή από πολύ νωρίς. Διατηρώντας τις ξεχωριστές βαθμίδες λοιπόν διώχνουν ένα κομμάτι των παιδιών των λαϊκών οικογενειών πρόωρα από το σχολείο, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς. Άλλωστε στόχος της ΕΕ είναι ο αριθμός αποφοίτων λυκείου, που στη χώρα μας ξεπερνούσε το 70%, να πέσει στο 30%, που είναι ο μέσος όρος στις χώρες μέλη της ΕΕ, τα υπόλοιπα παιδιά να γίνονται από νωρίς θυσία για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεύτερο ζήτημα: Μας βρίσκουν επίσης αντίθετους διάφορες θεωρίες που ακούγονται σε πολιτικό επίπεδο αλλά και μέσα στο κίνημα, που προτείνουν αυτονομία και διαφοροποίηση των σχολείων ή  διαφορετικές κατευθύνσεις μέσα στο ίδιο το σχολείο, αμφισβητώντας έτσι ανοιχτά ότι το ενιαίο σχολείο μπορεί να καλύψει τις ατομικές ανάγκες και τα ενδιαφέροντα όλων των παιδιών. Κάποιοι μάλιστα προτείνουν “ελεύθερο πρόγραμμα μαθημάτων” ή "κάθε εκπαιδευτικός ή σχολείο το δικό του πρόγραμμα", που θα το αποφασίζει ο ίδιος ο μαθητής, ο εκπαιδευτικός ή το σχολείο. Οι θεωρίες αυτές βασίζονται στην αντίληψη περί «παιδαγωγικής ελευθερίας» του μαθητή, του εκπαιδευτικού ή του σχολείου και τελικά καταλήγουν από άλλη οδό στη διαφοροποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών.

Ξεκαθαρίζουμε ωστόσο ότι, αυτή μας η αντίθεση δεν έχει να κάνει με την εξατομικευμένη προσπάθεια ακόμα και διδασκαλία που κάνει ο εκπαιδευτικός, για να βοηθήσει ένα παιδί που υστερεί σε κάποιο μάθημα ή κεφάλαιο ή τομέα, με στόχο να βοηθήσει το παιδί να ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτή η προσπάθεια και αναγκαία είναι και θεμιτή. Εμείς εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην πρώιμη συνολική διαφοροποίηση.

Τρίτο ζήτημα: Ο ενιαίος χαρακτήρας του σχολείου μπορεί να δώσει απάντηση στην αντιδραστική θεωρία ότι κάποια παιδιά «δεν παίρνουν τα γράμματα». Έχει επιστημονικά αποδειχτεί πως δεν υπάρχουν τέτοια παιδιά (εκτός από τα παιδιά που επιστημονικά τεκμηριωμένα χρήζουν ειδικής βοήθειας και εντάσσονται στις δομές της Ειδικής Αγωγής κι Εκπαίδευσης). Αντίθετα η μαθησιακή υστέρηση πολλές φορές αποτυπώνει τους ταξικούς φραγμούς, που έχουν ήδη επιδράσει και στη μαθησιακή διαδικασία πριν πάει το παιδί στο σχολείο. Σε μια ταξική κοινωνία το παιδί κουβαλά στο σχολείο από το σπίτι του την αρνητική επίδραση των ταξικών, κοινωνικών και μορφωτικών ανισοτήτων. Οι μαθητές δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Μέσα στο σχολείο διαμορφώνεται πιο ισχυρά η τάση ενός παιδιού να «μην θέλει να μάθει» ή να «μην παίρνει τα γράμματα». Στη διαφοροποίηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων ανά μαθητή επιδρά και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, το σχολείο.
Εμείς ξεκινάμε από τη βασική αρχή ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση και είναι υποχρέωση του κράτους να τους την παρέχει, μέσα από ενιαίο εκπαιδευτικό σύστημα τουλάχιστον, γιατί οι ταξικοί φραγμοί στην ταξική κοινωνία παραμένουν έτσι κι αλλιώς και το αστικό σχολείο τους υπηρετεί.

v ΓΙΑΤΙ το Ενιαίο υποχρεωτικό Σχολείο πρέπει να είναι πλέον 12χρονο;

Πώς μπορεί ένα παιδί που δεν έχει ολοκληρωμένη μόρφωση και ανάπτυξη να αποφασίζει σωστά για το μέλλον του; Πώς μπορεί ένας/μία 15χρονος/η να έχει αφομοιώσει τον τεράστιο πλούτο της ανθρώπινης γνώσης; Πόσες φορές δε συναντήσαμε ανθρώπους που "χτυπάνε" το κεφάλι τους για την επαγγελματική ή άλλη επιλογή τους που την αποφάσισαν νωρίς.; Στην εποχή μας, που υπάρχουν οι δυνατότητες (πλούτος, επιστημονική και παραγωγική ανάπτυξη) είναι ανάγκη όλα τα παιδιά να ολοκληρώνουν ένα σχολείο που θα τα μορφώνει και θα τα διαπαιδαγωγεί ως τα 18 τους χρόνια, για να προλαβαίνουν και τα ίδια να αφομοιώνουν τον πλούτο της συσσωρευμένης ανθρώπινης γνώσης.

Εδώ βέβαια η κυβέρνηση δεν πήρε πίσω τη διάταξη για εργασία των 15χρονων και θα ενδιαφερθεί πραγματικά για την ολόπλευρη μόρφωση και ανάπτυξη των παιδιών μας; Πιστή στις κατευθύνσεις της ΕΕ και υπηρετώντας τις ανάγκες του κεφαλαίου, θέλει να στείλει τα παιδιά μας πρόωρα στην κατάρτιση, μαθητεία-τζάμπα εργασία.

v Το Ενιαίο 12χρονο είναι Σχολείο γνώσης και διαπαιδαγώγησης

Η γνωστική διαδικασία, η αισθητική και φυσική αγωγή, γενικά το περιεχόμενο και η λειτουργία του σχολείου, πρέπει να καθιστούν πιο ενδιαφέρουσα και πιο ευχάριστη την παιδική και εφηβική ζωή. Να εξασφαλίζουν στο παιδί το παιχνίδι, να το βοηθούν να οργανώσει τον ελεύθερο χρόνο του, τις δράσεις του. Να συνδέουν τη γνώση με τη ζωή. Να κάνουμε το σχολείο πιο ελκυστικό για να το αγαπήσουν τα παιδιά. Γι’ αυτό το σχολικό πρόγραμμα μαζί με το πνεύμα καλλιεργεί και το σώμα, μαζί με τη γνώση οργανώνει το συναισθηματικό κόσμο των μαθητών και την κοινωνική τους ζωή, αναπτύσσοντας την αισθητική και φυσική αγωγή, την κοινωνική δράση. Μόνο έτσι το παιδί θα αναπτυχθεί σωστά και θα γίνει ικανό να καθορίσει τη ζωή του και το σχολείο θα επιτελέσει τον διαπαιδαγωγητικό του ρόλο.

v Βασικές παράμετροι της λειτουργίας του σχολείου

H ομαδική εργασία αποτελεί βασική μορφή της σχολικής εργασίας στο 12χρονο Σχολείο. Δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος για την πολύπλευρη ανάπτυξη των νέων από τη λειτουργία της ομαδοποιημένης τάξης, που δίνει κίνητρο, καλλιεργεί αρμονικά την προσωπικότητα και μαζί συντελεί στο ξεπέρασμα των μαθησιακών υστερήσεων.

Το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο έχει διευρυμένη χρονική λειτουργία για να ολοκληρώνουν τα παιδιά στο σχολείο το μορφωτικό τους πρόγραμμα (μελέτη, εργασίες, αθλητικές δραστηριότητες, ξένες γλώσσες κ.ά. με παράλληλη δωρεάν σίτιση και ανάπαυση), ενώ θα μπορούν να αξιοποιούν τις δομές του στον ελεύθερο χρόνο τους για δραστηριότητες που θα παρέχει. Η διευρυμένη αυτή λειτουργία δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό "ολοήμερο", που "απασχολεί" και εξοντώνει τα παιδιά και δεν εξυπηρετεί ούτε τους εργαζόμενους γονείς.

Το πρόγραμμα του Eνιαίου 12χρονου Σχολείου εξαρτάται από όλα τα παραπάνω, προϋποθέτει διαφορετική κτηριακή και άλλη υποδομή, μόνιμο εκπαιδευτικό, άλλο επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό και φυσικά λαμβάνει υπόψη του το εργασιακό ωράριο των γονιών, άλλωστε η μόρφωση και η διαπαιδαγώγηση γίνεται χρέος της κοινωνίας πια. Η διοίκηση του σχολείου είναι συλλογική με συμμετοχή και των μαθητών, τα στελέχη του είναι εκπαιδευτικοί με μειωμένο ωράριο που έχουν τον παιδαγωγικό συντονισμό της λειτουργίας του, ενώ θα υπάρχει γραμματειακή υποστήριξη.

v Οι εκπαιδευτικοί του 12χρονου Σχολείου

Η πρόταση μας για τη μόρφωση, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών απορρέει από την αντίληψή μας για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, τα χαρακτηριστικά του οποίου δημιουργούν νέες απαιτήσεις γι' αυτούς, στην ουσία αλλάζει ριζικά ο προσανατολισμός του έργου τους.

Πιστεύουμε ότι ο εκπαιδευτικός σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν πρέπει να εγκαταλείπει την αποστολή του μπροστά στις δυσκολίες, αλλά αντίθετα να συμβάλλει αποφασιστικά στην ανύψωσή και τη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου, διεκδικώντας παράλληλα τα δικαιώματά του. Γιατί όπως έλεγε ο Γληνός, “βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του”.

Είναι σαφές ότι το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, γενικής παιδείας, θεωρίας και πράξης, «απαιτεί» έναν εκπαιδευτικό που θα έχει ολοκληρωμένη-παιδαγωγική συγκρότηση.

Η κατεύθυνση είναι η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών να γίνεται στα πλαίσια παιδαγωγικών σχολών με αυτοτελή λειτουργία αντίστοιχων τμημάτων, όπου εντός τους θα υπάρχει διαφοροποίηση ανάλογα με τις ηλικίες, τις τάξεις και τις ειδικότητες. Η ενότητα του επιστημονικού αντικειμένου θα εκφράζεται στο γεγονός ότι δε διαχωρίζονται παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ειδίκευσης. Στο πλαίσιο αυτό και ανάλογα με τις ανάγκες που προκύπτουν στην εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με τη δυνατότητα σωστής και έγκαιρης πρόβλεψης των αναγκών για συγκεκριμένες ειδικότητες αλλά και λαμβάνοντας υπόψη την τάση για εναλλαγή σε επιστημονικές ειδικότητες από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, στις παιδαγωγικές σχολές μπορούν να επιμορφώνονται ή να συμπληρώνουν γνώσεις οι εκπαιδευτικοί προκειμένου να αλλάξουν ειδικότητα.

Στις παιδαγωγικές σχολές θα λειτουργούν τα προγράμματα τακτικής επιμόρφωσης όλων των εκπαιδευτικών αλλά και του υπόλοιπου προσωπικού των σχολείων, μέσω μόνιμων τμημάτων επιμόρφωσης. Με βάση τα παραπάνω, θέτουμε τις άμεσες διεκδικήσεις μας:

¨   Το πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για το επάγγελμα.

Κατάργηση του πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας και του θεσμού του μέντορα. Κατάργηση του ΑΣΕΠ. Συνολική κατάργηση του 3848/2010.

¨   Εναντιωνόμαστε άμεσα σε κάθε μορφή σεμιναρίων ή προγραμμάτων (μεταπτυχιακών και μη, ΚΕΚ) που δίνουν πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας. Απαιτούμε όλη η απαραίτητη γνώση να είναι εντός του πτυχίου. Σε αυτή την κατεύθυνση άλλωστε διεκδικούμε πρακτική άσκηση στο σχολείο, ενταγμένη οργανικά στο πρόγραμμα σπουδών.

¨   Δημιουργία ενιαίων παιδαγωγικών πανεπιστημιακών σχολών (ΕΠΠΣ) για την εκπαίδευση και επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών με πλήρη απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα, που θα δίνουν πλήρη παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια σε τμήματα αντίστοιχα με την ειδικότητα. Σήμερα αυτή η επιμόρφωση να γίνεται αποκλειστικά στα αντίστοιχα Πανεπιστημιακά Τμήματα.

¨   Επιμόρφωση όλων των εν ενεργεία εκπαιδευτικών, κάθε 5 με 7 χρόνια, για ένα χρόνο, με απόσπαση από την εργασία τους, στα μόνιμα τμήματα επιμόρφωσης που πρέπει να δημιουργηθούν μέσα στις Παιδαγωγικές Σχολές (κι ώσπου να δημιουργηθούν αυτές μέσα στα Παιδαγωγικά Τμήματα). Η επιμόρφωση να αφορά όλα τα επιστημονικά πεδία και τα διδακτικά αντικείμενα. Άρα φορείς υλοποίησης, εποπτείας και αξιολόγησης της επιμόρφωσης θα είναι οι Παιδαγωγικές Σχολές.

¨   Κάθε έκτακτη επιμόρφωση να γίνεται επίσης με τους ίδιους όρους μέσα στις ΕΠΠΣ.

v Το πρόγραμμα και το γνωστικό περιεχόμενο του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου

Το πρόγραμμα του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου πρέπει σε κάθε φάση να υπηρετεί τον προσανατολισμό του, ως σχολείο θεωρίας και πράξης, γνώσης και διαπαιδαγώγησης, είναι ενιαίο, όπως και το σχολείο, χωρίς περιττές επικαλύψεις, αναπτύσσεται ανάλογα με τις φάσεις ανάπτυξης των παιδιών και των εφήβων και φυσικά παρακολουθεί τις επιστημονικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Το βασικό στοιχείο που πρέπει να ενώνει και να διαπερνά όλο το αναλυτικό πρόγραμμα του 12χρονου είναι η διαλεκτική υλιστική αντίληψη για τη φύση και την κοινωνία, καθώς και των νομοτελειών που τις διέπουν.

Βασική μας θέση είναι επίσης ο πλήρης διαχωρισμός κράτους κι εκκλησίας, άρα και ο διαχωρισμός σχολείου κι εκκλησίας.

Το πρόγραμμα του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου πρέπει να στοχεύει στη:

1) Βαθιά γνώση της Γλώσσας και την όσο το δυνατόν καλύτερη προσέγγιση της μαθηματικής σκέψης. 2) Γνώση των νόμων κίνησης της φύσης. 3) Γνώση των νόμων κίνησης της κοινωνίας.

Στη βάση αυτή παραθέτουμε επιγραμματικά ορισμένα βασικά στοιχεία του:

1) Γλώσσα και Μαθηματικά

Η διδασκαλία της Γλώσσας θα είναι βασικό ζήτημα στο Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, γιατί η κατάκτησή της δίνει τη δυνατότητα στον νέο άνθρωπο να αποκτήσει ικανότητα δημιουργικής σκέψης, έκφρασης, γραφής, επικοινωνίας με το περιβάλλον, αφομοίωσης της κοινωνικής εξέλιξης. Η Γλώσσα δεν είναι ένα απλό μέσο επικοινωνίας, συμπυκνώνει βασικά στοιχεία από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και της κάθε κοινωνίας ξεχωριστά, είναι βασικό στοιχείο της μορφωτικής στάθμης ενός λαού. Άρα πρέπει να σταματήσει η αποστέωσή της, που εντάθηκε με το πρόγραμμα και τα βιβλία του 2006-2007, από τα οποία έχουν βγει η λογοτεχνία και τη θέση τους πήραν οι συνταγές μαγειρικής, οι διαφημίσεις και οι οδηγίες χρήσης. Η διδασκαλία της γλώσσας μέσα από κείμενα, της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και όχι μόνο, θα οδηγήσουν τα παιδιά στην βαθιά κατανόηση και χρήση της.

Στο Ενιαίο 12χρονο Σχολείο η διδασκαλία της «ξένης» γλώσσας πρέπει να ξεκινά όταν έχει κατακτηθεί ένα αρκετά καλό επίπεδο γνώσης της μητρικής γλώσσας, γιατί τότε μόνο, όπως υποστήριζε ο μαρξιστής ψυχολόγος Λ. Βιγκότσκι, μπορεί ν' ανοίξει δρόμο για την κατοχή ανώτερων μορφών μητρικής γλώσσας. Το δημόσιο σχολείο πρέπει να δίνει τη δυνατότητα από κάποια ηλικία και δεύτερης ή και τρίτης ως προαιρετικής, σε όλες δε να παρέχει επάρκεια.

Για τους παραπάνω λόγους μας βρίσκει αντίθετους η κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όσο το δυνατόν πιο γρήγορη εκμάθηση ξένης γλώσσας που εφαρμόζεται ήδη από την Α Δημοτικού στα Ολοήμερα Δημοτικά με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ).

Τέλος η διάσωση της γλώσσας των «αλλόγλωσσων» τμημάτων του πληθυσμού και των πολιτιστικών παραδόσεών τους, η ένταξη των μεταναστών και προσφύγων στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα καθώς και η ένταξη των ελληνόπουλων του εξωτερικού στα σχολεία της χώρας υποδοχής, διακατέχονται από την ενιαία μας αντίληψη ότι όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, πρέπει να εντάσσονται στο Ενιαίο 12χρονο Σχολείο και στα σχολεία των χωρών υποδοχής αντίστοιχα, και ταυτόχρονα να τους εξασφαλίζεται η διδασκαλία της γλώσσας τους, της ιστορίας τους, της γεωγραφίας του τόπου καταγωγής τους καθώς και των παραδόσεών τους. Έτσι τα ξεχωριστά «εθνικά» σχολεία, με διαφορετικό αναλυτικό πρόγραμμα, δεν έχουν καμία θέση.

Η διδασκαλία των Μαθηματικών βοηθά τους μαθητές να αφομοιώσουν τη μαθηματική λογική, η οποία αποτελεί προϋπόθεση κατάκτησης της διαλεκτικής σκέψης και ταυτόχρονα τους εισάγει σε ένα από τα θεμελιώδη επιστημονικά αντικείμενα.

Το σωστά δομημένο αναλυτικό πρόγραμμα και η σωστή διδασκαλία των Μαθηματικών θα άρει σταδιακά τη μεγαλύτερη «αποτυχία» που συναντάμε στο μάθημα αυτό, που οφείλεται τόσο στη δυσκολία που προκύπτει από την αφαιρετική τους φύση όσο και από την κακοποίηση που δέχονται στο σχολείο με τα γνωστά αποτελέσματα. Η διδασκαλία των Μαθηματικών πρέπει να συνδεθεί με την καθημερινή ζωή του μαθητή, να κατανοήσει ότι είναι άμεσα συνδεδεμένα με μια σειρά άλλες επιστήμες και τις σύγχρονες εφαρμογές τους (π.χ. Αστρονομία, Υπολογιστές, Βιολογία, Μετεωρολογία, Οικονομία, Αισθητική, Μουσική, κ.α.) και στην εκπαιδευτική διαδικασία με μια σειρά άλλα μαθήματα. Τα Μαθηματικά είναι επίσης βασικό εργαλείο της επιστημονικής έρευνας, γι' αυτό είναι σημαντικό να μαθαίνουν τα παιδιά πώς γεννήθηκαν, σε ποιες καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες επιδίωξαν να απαντήσουν, πόσα είδη πλατιάς κατανάλωσης παρήχθησαν κατά τη διαδικασία των ερευνών που σήμερα διευκολύνουν ζωή μας.

2) Γνώση των νόμων κίνησης της Φύσης

Σκοπός της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών (Φυσικής, Χημείας...) στο σχολείο πρέπει να είναι να κατανοούν τα παιδιά τις νομοτέλειες, τους νόμους που διέπουν την εξέλιξη της φύσης, να συνδέονται με την καθημερινή ζωή του μαθητή για να κατανοεί πώς η γνώση αυτή τον βοηθάει, να μάθει να "ερευνά", να πειραματίζεται στο εργαστήριο φυσικής, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σχολείο, τις αιτίες που οδήγησαν στο εξεταζόμενο αποτέλεσμα, τελικά να μάθει να εξηγεί τη φύση γύρω του, για να μπορεί και να παρεμβαίνει σ' αυτήν προς όφελος της κοινωνίας. Οι φυσικές επιστήμες δεν προσφέρουν μόνο γνώση αλλά και διαπαιδαγώγηση και στάση ζωής.

3) Γνώση της εξέλιξης και της δομής της κοινωνίας

Τα μαθήματα των κοινωνικών επιστημών είναι «πιο ιδεολογικά» θα λέγαμε, γι’ αυτό η παρέμβαση της άρχουσας τάξης και των οργάνων της (ΕΕ, ΟΟΣΑ, αστικό κράτος…) σ’ αυτά είναι πολλές φορές απροκάλυπτη, ανάλογα με τις ανάγκες της.

Φυσικά δεν υπάρχει ουδέτερη "κοινωνική επιστήμη" στην ταξική κοινωνία, άλλωστε ούτε και ουδέτερο σχολείο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια γίνεται τεράστια προσπάθεια να πειστούν τα παιδιά μέσα από το σχολείο για τα καλά της ΕΕ, της επιχειρηματικότητας, παραχαράσσεται η ιστορία για να πειστεί για την αιωνιότητα του καπιταλιστικού συστήματος, εντείνεται ο αντικομμουνισμός.

Σκοπός του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου πρέπει να είναι, ανάμεσα στα άλλα, να κατανοήσουν οι μαθητές την κοινωνική εξέλιξη και να συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος γίνεται συνειδητό υποκείμενο της ιστορίας και του πολιτισμού, όταν εξοπλίζεται με τη γνώση των νόμων κίνησης της κοινωνίας και της οικονομίας.

Γι' αυτό, το Σχολείο, μέσω των κοινωνικών επιστημών, πρέπει να καθιστά ικανούς τους μαθητές να κατανοούν:

·  Τη διαδικασία εξέλιξης του ανθρώπου και το ρόλο της εργασίας σ' αυτήν.

·  Τον τρόπο παραγωγής και τη σχέση παραγωγικών δυνάμεων και  παραγωγικών σχέσεων.

·  Τον καθοριστικό ρόλο της πάλης των τάξεων στην εξέλιξη και τη διαδοχή των κοινωνικο-οικονομικών σχηματισμών (δουλοκτητική κοινωνία, φεουδαρχία, καπιταλισμός, σοσιαλισμός).

4) Η Αισθητική Αγωγή

Η Αισθητική Αγωγή δεν είναι αποκλειστικά ζήτημα «διδασκαλίας» ή σχολικού προγράμματος ούτε απλά αισθητικό ζήτημα. Βασική προϋπόθεση για να αποκτήσει ο νέος άνθρωπος αισθητικό κριτήριο είναι να κάνει όσο το δυνατόν κτήμα του τον πολιτισμό και τα επιτεύγματα του λαού του αλλά και των άλλων λαών.

Σκοπός της αισθητικής αγωγής στο 12χρονο Σχολείο είναι, μέσα από την ενασχόληση με το καλλιτεχνικό έργο και δραστηριότητα, με επαφή του παιδιού με τους θησαυρούς της παγκόσμιας τέχνης και τις λαϊκές παραδόσεις, να συμβάλλει στη διαμόρφωση αισθητικού κριτηρίου και διάθεσης για δημιουργία.

Επομένως, η αισθητική αγωγή δεν πρέπει να επαφίεται μόνο στα καλλιτεχνικά μαθήματα, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να επεκταθούν, αλλά να διαπερνά όλη τη λειτουργία και το περιεχόμενο του 12χρονου Σχολείου.

ε) Η Φυσική Αγωγή

Ο αντικειµενικός σκοπός της ΦΑ πρέπει να καλύπτει τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική υγεία του μαθητή, ώστε να δημιουργεί κινητικά και κοινωνικά δραστήρια άτοµα. Γι' αυτό πρέπει, λαμβάνοντας υπόψη τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού, να διδάσκει στα παιδιά τη σωστή άσκηση, τα αθλήματα αλλά και χρήσιμες γνώσεις για την υγεία, τη σωστή διατροφή, τις πρώτες βοήθειες...Στόχος να αποκτήσουν οι μαθητές θετική στάση απέναντι στην άσκηση για όλη τους την ζωή. Τα παιδιά πρέπει να ασκούνται καθημερινά 30-60 λεπτά.

Οι πιο εξειδικευμένες αθλητικές δραστηριότητες μπορούν να γίνονται εκτός σχολείου, τις απογευματινές ώρες στις εγκαταστάσεις των σχολείων, των αθλητικών κέντρων,  σε συνεργασία με τα σωματεία.

v Η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στο Ενιαίο 12χρονο Σχολείο

Εφόσον οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές (Η/Υ) αποτελούν πλέον βασικό μέσο παραγωγής της εποχής μας, η αξιοποίησή τους στο 12χρονο Σχολείο είναι δεδομένη, ως σχολείο θεωρίας και πράξης.

Η χρήση όμως των Η/Υ στο σχολείο πρέπει να γίνεται με βάση τις επιστημονικές μελέτες και να διασφαλίζει την ισόρροπη ανάπτυξη του παιδιού μακριά από τη λογική της δημιουργίας “κρίσιμης μάζας” καταναλωτών (ΗΠΑ 17 δις).

Υπάρχουν πολλές μελέτες για τα αποτελέσματα της πρόωρης και αλόγιστης χρήσης Η/Υ από τα παιδιά. Σε ανακοίνωση της UNESCO το 2011, υποστηρίζεται ότι θα πρέπει να απαγορεύεται στα παιδιά να χρησιμοποιούν υπολογιστή στην εκπαίδευση μέχρι 9 ετών, «εξαιτίας των δυσμενών επιπτώσεων της χρήσης του στον εγκέφαλο».

Άρα, με βάση τις μέχρι σήμερα μελέτες, θεωρούμε ότι καθαρά ως εποπτικό μέσο και εργαλείο του εκπαιδευτικού, μπορούν οι νέες τεχνολογίες να αξιοποιούνται ανεξαρτήτου ηλικίας των παιδιών. Ως αυτοτελές μάθημα να εντάσσονται στις μεσαίες τάξεις του 12χρονου και σταδιακά ως προσωπικό εργαλείο του μαθητή.

Ο ρόλος του Σχολείου εδώ είναι να παρεμβαίνει, ώστε να διαμορφώσει ο μαθητής όσο το δυνατόν καλύτερη σχέση με τις νέες τεχνολογίες.

Κάλεσμα αγώνα και διεκδίκησης

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Το σημερινό σχολείο δεν μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μας. Αντίθετα οι αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν, ΕΕ, ΟΟΣΑ, κεφάλαιο και κυβερνήσεις τους, θα το κάνουν πιο ταξικό, άρα χειρότερο για μας και τα παιδιά μας και πιο αποδοτικό για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που το χρειάζονται ως παραγωγό του αυριανού φτηνού ευέλικτου εργατικού δυναμικού.

Πρέπει να κατανοήσουμε, εκπαιδευτικοί και άλλοι εργαζόμενοι, ότι για να μπορέσει το σχολείο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του λαού, πρέπει να πάψει να υπηρετεί την κερδοφορία και ταυτόχρονα να αναδείξουμε το καινούργιο που φέρνει και τα προβλήματα που θα λύσει το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο και γενικότερα η Παιδεία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.

Η πρόταση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για την Ενιαία Προσχολική Αγωγή και το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο είναι πρόταση Αγώνα και Διεκδίκησης για το σχολείο που ανταποκρίνεται σήμερα στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και βασίζεται στις μεγάλες δυνατότητες, επιστημονικές και τεχνολογικές, της εποχής μας.

            Η πρότασή μας, ως συλλογική σκέψη κι επεξεργασία, στοχεύει ακόμα να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό στην τάξη, όπου καθημερινά δίνει μόνος του τη μάχη, χωρίς επιστημονική και εποπτική στήριξη. Λέμε καθαρά στον εκπαιδευτικό ότι για να γίνει πραγματικός ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να κάνει πράξη τα λόγια και τα έργα του Γληνού "Δε μαθαίνουμε για να μαθαίνουμε, μαθαίνουμε για να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας και τον κόσμο". Να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, αλλά, για να γίνει αυτό, πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς, όπως έλεγε η Ρόζα Ιμβριώτη: "Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους. Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε."

Στη βάση αυτή, η υιοθέτηση της πρότασης του ΠΑΜΕ να παλέψουμε για Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, μετά από τουλάχιστον Δίχρονη Προσχολική Αγωγή, για όλα τα παιδιά, θα ενισχύσει τόσο εμάς τους ίδιους ως εκπαιδευτικούς όσο και το κίνημα να προσανατολιστεί με βάση τις λαϊκές μορφωτικές ανάγκες.

Γενάρης 2016  ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ