Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του Π.Α.ΜΕ. |
| |||
Στις 30 Μάη
οι εργαζόμενοι, με τη συμμετοχή τους στην απεργία και τις συγκεντρώσεις
του ταξικού κινήματος, χάλασαν τα σχέδια της κυβέρνησης, της
μεγαλοεργοδοσίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού να στρατεύσουν τους
εργαζόμενους και το κίνημά τους, στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής
ενότητας» και της ψευδεπίγραφης «κοινωνικής συμμαχίας», πίσω από τους
στόχους μιας ανάπτυξης που έχει λίπασμά της το τσάκισμα των δικαιωμάτων
τους.Οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις, οι απεργίες σε μεγάλους
εργασιακούς χώρους, στις μεταφορές, στα λιμάνια, στα μεγάλα έργα και
αλλού, έδειξαν ότι δεκάδες Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα,
Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έδωσαν παλικαρίσια τη μάχη για τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής τάξης.
Απέναντι στον εκφυλισμό και την επιχείρηση στοίχισης στους στόχους του κεφαλαίου...
Οι πλειοψηφίες του κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ
μέσα από τη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» επιδίωξαν να φορέσουν
«καπέλο» στους εργαζόμενους αιτήματα και στόχους που καμία σχέση δεν
έχουν με τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους, αντίθετα υπηρετούν τις
επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Στο πλαίσιό τους είχαν ως αίτημα την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στην Εκπαίδευση», που σημαίνει προσαρμογή του σχολείου, του περιεχομένου και της λειτουργίας της Εκπαίδευσης όχι στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών, αλλά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Στο στόχο αυτό συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και οι δυνάμεις τους στις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία.
Μπροστά στην απεργία στις 30 Μάη στον κλάδο της Εκπαίδευσης, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δώσαμε τη μάχη ώστε να υπάρχει συμμετοχή, να μπουν στο επίκεντρο οι δικές μας ανάγκες και διεκδικήσεις, να κυριαρχήσουν αιτήματα και στόχοι πάλης που ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες και τα δικαιώματα των μαθητών μας. Στις μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα εκφράστηκε με τη συμμετοχή του ένα πρωτοπόρο κομμάτι συναδέλφων εκπαιδευτικών που πήγε κόντρα στη λογική της απάθειας, της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας που καλλιεργούν όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.
Η εικόνα που παρουσίασαν αυτές οι ηγεσίες ήταν πραγματικά τραγική. Στη συγκέντρωση της πλατείας Κλαυθμώνος ήταν κυριολεκτικά τρεις και ο κούκος. Εικόνα πραγματικής αποδιοργάνωσης για τον μεγαλύτερο κλάδο του Δημοσίου.
Είχαν φροντίσει φυσικά αυτές οι δυνάμεις να υπονομεύσουν την απεργία που οι ίδιοι αποφάσισαν. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ) είπε χαρακτηριστικά ότι «η ΑΔΕΔΥ δεν ρώτησε την ΟΛΜΕ για να κηρύξει απεργία», ενώ ισχυρίστηκε πως οι καθηγητές «είναι στα σχολεία για να μην διαταραχθούν οι εξετάσεις των μαθητών». Η ΔΟΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ - ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπήκε καν στον κόπο να βγάλει ανακοίνωση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένες ηγεσίες προκηρύσσουν κινητοποιήσεις και μετά δεν κάνουν τίποτα για την επιτυχία τους. Δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για την οργάνωση του αγώνα του κλάδου απέναντι στο νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου, απέναντι στον απεργοκτόνο νόμο, απέναντι στην αντιδραστική «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών. Αυτήν τη φορά όμως ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό!
Φαίνεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών στα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα αλλά μια υπερεπείγουσα αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ανασάνει το κίνημα από τη θηλιά του κυβερνητικού - συστημικού συνδικαλισμού. Κάθε εκπαιδευτικός που νιώθει αυτήν την ανάγκη έχει θέση στις γραμμές του ταξικού κινήματος.
Στο πλαίσιό τους είχαν ως αίτημα την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στην Εκπαίδευση», που σημαίνει προσαρμογή του σχολείου, του περιεχομένου και της λειτουργίας της Εκπαίδευσης όχι στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών, αλλά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Στο στόχο αυτό συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και οι δυνάμεις τους στις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία.
Μπροστά στην απεργία στις 30 Μάη στον κλάδο της Εκπαίδευσης, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δώσαμε τη μάχη ώστε να υπάρχει συμμετοχή, να μπουν στο επίκεντρο οι δικές μας ανάγκες και διεκδικήσεις, να κυριαρχήσουν αιτήματα και στόχοι πάλης που ανταποκρίνονται στις μορφωτικές ανάγκες και τα δικαιώματα των μαθητών μας. Στις μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα εκφράστηκε με τη συμμετοχή του ένα πρωτοπόρο κομμάτι συναδέλφων εκπαιδευτικών που πήγε κόντρα στη λογική της απάθειας, της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας που καλλιεργούν όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.
Η εικόνα που παρουσίασαν αυτές οι ηγεσίες ήταν πραγματικά τραγική. Στη συγκέντρωση της πλατείας Κλαυθμώνος ήταν κυριολεκτικά τρεις και ο κούκος. Εικόνα πραγματικής αποδιοργάνωσης για τον μεγαλύτερο κλάδο του Δημοσίου.
Είχαν φροντίσει φυσικά αυτές οι δυνάμεις να υπονομεύσουν την απεργία που οι ίδιοι αποφάσισαν. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ) είπε χαρακτηριστικά ότι «η ΑΔΕΔΥ δεν ρώτησε την ΟΛΜΕ για να κηρύξει απεργία», ενώ ισχυρίστηκε πως οι καθηγητές «είναι στα σχολεία για να μην διαταραχθούν οι εξετάσεις των μαθητών». Η ΔΟΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ - ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπήκε καν στον κόπο να βγάλει ανακοίνωση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένες ηγεσίες προκηρύσσουν κινητοποιήσεις και μετά δεν κάνουν τίποτα για την επιτυχία τους. Δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για την οργάνωση του αγώνα του κλάδου απέναντι στο νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου, απέναντι στον απεργοκτόνο νόμο, απέναντι στην αντιδραστική «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών. Αυτήν τη φορά όμως ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό!
Φαίνεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως το ζήτημα της αλλαγής των συσχετισμών στα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα αλλά μια υπερεπείγουσα αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ανασάνει το κίνημα από τη θηλιά του κυβερνητικού - συστημικού συνδικαλισμού. Κάθε εκπαιδευτικός που νιώθει αυτήν την ανάγκη έχει θέση στις γραμμές του ταξικού κινήματος.
...και τις δυνάμεις που συμβάλλουν στην υπονόμευση κάθε αγωνιστικής δράσης
Η απεργία στις 30 Μάη έδωσε επίσης την
δυνατότητα να αποκαλυφθούν ακόμα περισσότερο στα μάτια των συναδέλφων οι
ηγεσίες που χαρακτηρίζονται για τον τυχοδιωκτισμό τους. Μιλάμε για την
ηγεσία των «Παρεμβάσεων», που κινείται στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από κοινού
με τη ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ και τον ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξαν να βάλουν φρένο σε
κάθε προσπάθεια αγωνιστικής δράσης και συσπείρωσης απέναντι στην
κυβερνητική πολιτική.
Την στιγμή που ο κλάδος έπρεπε να αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική, οι δυνάμεις αυτές έσπερναν την απογοήτευση και την αδράνεια, μιλώντας για απεργία των εργοδοτών, για λοκ άουτ, ότι οι εργαζόμενοι θα έδιναν μια άλλη μέρα τη μάχη. Μπλοκάρισαν αποφάσεις συμμετοχής στην απεργία σε δεκάδες Διοικητικά Συμβούλια ΕΛΜΕ και Συλλόγων, καλλιέργησαν την αδράνεια και την απογοήτευση, ακόμα και σε πιο πρωτοπόρα τμήματα συναδέλφων, μιλώντας για «απεργία των εργοδοτών». Σε πολλά σωματεία, οι συνδικαλιστές τους δήλωσαν ανοιχτά πως δεν θα απεργήσουν.
Ο μόνος τους καημός ήταν να βγουν ψηφίσματα ώστε «να αποσυρθεί η ΑΔΕΔΥ από την "Κοινωνική Συμμαχία"». Για χρόνια οι «Παρεμβάσεις», από κοινού με τη ΛΑΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, έσπερναν αυταπάτες για το ρόλο της ΑΔΕΔΥ. Ακόμα και σήμερα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι «η ΑΔΕΔΥ δεν είναι το ίδιο με τη ΓΣΕΕ», «έχει πιο ριζοσπαστικές θέσεις» κ.λπ., γι' αυτό και η επιμονή τους να αποσυρθεί η ΑΔΕΔΥ από την «κοινωνική συμμαχία». Οι ίδιες δυνάμεις έβαλαν το χεράκι τους ώστε με όχημα την ΑΔΕΔΥ αλλά και τις ΟΛΜΕ - ΔΟΕ οι εργαζόμενοι να σέρνονται πίσω από τα συλλαλητήρια υπέρ της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «υπερήφανου όχι» στο δημοψήφισμα. Στο συνέδριο της ΔΟΕ το 2016, οι συνδικαλιστές των «Παρεμβάσεων» μας κουνούσαν από το βήμα την αφίσα της ΑΔΕΔΥ που καλούσε στις συγκεντρώσεις υπέρ της δήθεν «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης με τους «θεσμούς». Καλλιέργησαν συνειδητά αυταπάτες για τη δήθεν «πρώτη φορά αριστερά», υποστήριζαν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερόστροφη, άρα και πιο ευάλωτη στην πίεση του κινήματος». Ακόμα και λίγες μέρες πριν την απεργία, στις 11 Μάη, στην κινητοποίηση για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά των εργαζομένων στο Δημόσιο, οι συνδικαλιστές των «Παρεμβάσεων» ήταν χέρι - χέρι με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές και στην πορεία και κρατούσαν τα εξαπτέρυγα της ΑΔΕΔΥ.
Οπως όταν φούσκωνε το ρεύμα των αυταπατών πως δήθεν μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα, έτσι και τώρα που δυναμώνει σε τμήματα εργαζομένων η απογοήτευση, ο φόβος και η ανασφάλεια, ο χώρος του καιροσκοπικού συνδικαλισμού εμφανίζεται σαν φτερό στο άνεμο, ένα και το αυτό με το κυρίαρχο ρεύμα, πραγματικό σκορποχώρι που λειτουργεί υπονομευτικά στην προσπάθεια ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ρωτάμε με ειλικρίνεια: Μπορούν οι εκπαιδευτικοί να δείξουν εμπιστοσύνη σε αυτές τις ηγεσίες και σε αυτήν τη γραμμή πάλης; Αποτελούν φερέγγυα δύναμη για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος;
Αναρωτιόμαστε, μέσα από ποιο συλλογισμό η ηγεσία των «Παρεμβάσεων», που στην ΟΛΜΕ καταψήφισε την πρόταση για την απεργία στις 12 Γενάρη για τον απεργοκτόνο νόμο, αναφέρει σήμερα εκείνη την απεργία ως «την πραγματική απεργία από τα κάτω», σε αντιδιαστολή με την απεργία της 30ής Μάη; Οι συνάδελφοί μας δεν είναι χρυσόψαρα, δεν ξέχασαν ότι και την απεργία ενάντια στον απεργοκτόνο νόμο την πάλεψαν οι εργαζόμενοι με δουλειά από τα κάτω, σωματείο το σωματείο, κόντρα σε δυνάμεις που μιλούσαν για κομματικές απεργίες, για περιχαράκωση κ.λπ.
Για χρόνια η ηγεσία αυτού του χώρου, από κοινού με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, αποκαλούσε το ΠΑΜΕ διάσπαση στο κίνημα και «κομματικό βραχίονα του ΚΚΕ». Η ίδια η ζωή τούς διέψευσε. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι Επιτροπές Αγώνα και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι το πιο μαχητικό, το πιο συγκροτημένο, το πιο αγωνιστικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Αποδεικνύεται πόσο κρίσιμη για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν η συγκρότηση του ΠΑΜΕ στις 3 Απρίλη 1999.
Την στιγμή που ο κλάδος έπρεπε να αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική, οι δυνάμεις αυτές έσπερναν την απογοήτευση και την αδράνεια, μιλώντας για απεργία των εργοδοτών, για λοκ άουτ, ότι οι εργαζόμενοι θα έδιναν μια άλλη μέρα τη μάχη. Μπλοκάρισαν αποφάσεις συμμετοχής στην απεργία σε δεκάδες Διοικητικά Συμβούλια ΕΛΜΕ και Συλλόγων, καλλιέργησαν την αδράνεια και την απογοήτευση, ακόμα και σε πιο πρωτοπόρα τμήματα συναδέλφων, μιλώντας για «απεργία των εργοδοτών». Σε πολλά σωματεία, οι συνδικαλιστές τους δήλωσαν ανοιχτά πως δεν θα απεργήσουν.
Ο μόνος τους καημός ήταν να βγουν ψηφίσματα ώστε «να αποσυρθεί η ΑΔΕΔΥ από την "Κοινωνική Συμμαχία"». Για χρόνια οι «Παρεμβάσεις», από κοινού με τη ΛΑΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, έσπερναν αυταπάτες για το ρόλο της ΑΔΕΔΥ. Ακόμα και σήμερα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι «η ΑΔΕΔΥ δεν είναι το ίδιο με τη ΓΣΕΕ», «έχει πιο ριζοσπαστικές θέσεις» κ.λπ., γι' αυτό και η επιμονή τους να αποσυρθεί η ΑΔΕΔΥ από την «κοινωνική συμμαχία». Οι ίδιες δυνάμεις έβαλαν το χεράκι τους ώστε με όχημα την ΑΔΕΔΥ αλλά και τις ΟΛΜΕ - ΔΟΕ οι εργαζόμενοι να σέρνονται πίσω από τα συλλαλητήρια υπέρ της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «υπερήφανου όχι» στο δημοψήφισμα. Στο συνέδριο της ΔΟΕ το 2016, οι συνδικαλιστές των «Παρεμβάσεων» μας κουνούσαν από το βήμα την αφίσα της ΑΔΕΔΥ που καλούσε στις συγκεντρώσεις υπέρ της δήθεν «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης με τους «θεσμούς». Καλλιέργησαν συνειδητά αυταπάτες για τη δήθεν «πρώτη φορά αριστερά», υποστήριζαν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερόστροφη, άρα και πιο ευάλωτη στην πίεση του κινήματος». Ακόμα και λίγες μέρες πριν την απεργία, στις 11 Μάη, στην κινητοποίηση για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά των εργαζομένων στο Δημόσιο, οι συνδικαλιστές των «Παρεμβάσεων» ήταν χέρι - χέρι με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές και στην πορεία και κρατούσαν τα εξαπτέρυγα της ΑΔΕΔΥ.
Οπως όταν φούσκωνε το ρεύμα των αυταπατών πως δήθεν μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα, έτσι και τώρα που δυναμώνει σε τμήματα εργαζομένων η απογοήτευση, ο φόβος και η ανασφάλεια, ο χώρος του καιροσκοπικού συνδικαλισμού εμφανίζεται σαν φτερό στο άνεμο, ένα και το αυτό με το κυρίαρχο ρεύμα, πραγματικό σκορποχώρι που λειτουργεί υπονομευτικά στην προσπάθεια ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ρωτάμε με ειλικρίνεια: Μπορούν οι εκπαιδευτικοί να δείξουν εμπιστοσύνη σε αυτές τις ηγεσίες και σε αυτήν τη γραμμή πάλης; Αποτελούν φερέγγυα δύναμη για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος;
Αναρωτιόμαστε, μέσα από ποιο συλλογισμό η ηγεσία των «Παρεμβάσεων», που στην ΟΛΜΕ καταψήφισε την πρόταση για την απεργία στις 12 Γενάρη για τον απεργοκτόνο νόμο, αναφέρει σήμερα εκείνη την απεργία ως «την πραγματική απεργία από τα κάτω», σε αντιδιαστολή με την απεργία της 30ής Μάη; Οι συνάδελφοί μας δεν είναι χρυσόψαρα, δεν ξέχασαν ότι και την απεργία ενάντια στον απεργοκτόνο νόμο την πάλεψαν οι εργαζόμενοι με δουλειά από τα κάτω, σωματείο το σωματείο, κόντρα σε δυνάμεις που μιλούσαν για κομματικές απεργίες, για περιχαράκωση κ.λπ.
Για χρόνια η ηγεσία αυτού του χώρου, από κοινού με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, αποκαλούσε το ΠΑΜΕ διάσπαση στο κίνημα και «κομματικό βραχίονα του ΚΚΕ». Η ίδια η ζωή τούς διέψευσε. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι Επιτροπές Αγώνα και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι το πιο μαχητικό, το πιο συγκροτημένο, το πιο αγωνιστικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Αποδεικνύεται πόσο κρίσιμη για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν η συγκρότηση του ΠΑΜΕ στις 3 Απρίλη 1999.
Δυναμώνουμε την προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων
Η πείρα του συνδικαλιστικού
κινήματος και στην Εκπαίδευση, όπως και η εικόνα των απεργιακών
συγκεντρώσεων στις 30 Μάη, δείχνει σε ποια γραμμή πάλης μπορεί να
συστρατευθεί κάθε εργαζόμενος που θέλει να παλέψει για το δίκιο του, για
τη ζωή τη δική του και το μέλλον των παιδιών του.
Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ χτύπησε και χτυπάει η καρδιά του εργατικού κινήματος. Η θέση κάθε αγωνιστή, κάθε καλοπροαίρετου συναδέλφου, είναι εδώ! Οφείλουμε να δυναμώσουμε την προσπάθεια να συσπειρωθούν ακόμα περισσότερα σωματεία, ακόμα περισσότεροι συνδικαλιστές με τη γραμμή της ταξικής πάλης. Η πραγματική δύναμη και ελπίδα βρίσκεται εδώ!
Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ χτύπησε και χτυπάει η καρδιά του εργατικού κινήματος. Η θέση κάθε αγωνιστή, κάθε καλοπροαίρετου συναδέλφου, είναι εδώ! Οφείλουμε να δυναμώσουμε την προσπάθεια να συσπειρωθούν ακόμα περισσότερα σωματεία, ακόμα περισσότεροι συνδικαλιστές με τη γραμμή της ταξικής πάλης. Η πραγματική δύναμη και ελπίδα βρίσκεται εδώ!
Νίκος ΔΑΡΔΑΛΗΣ
Μέλoς του ΔΣ της ΟΛΜΕ και στέλεχος του ΠΑΜΕ
Μέλoς του ΔΣ της ΟΛΜΕ και στέλεχος του ΠΑΜΕ
