Ο διάλογος και
το οικονομικό τοπίο στην Παιδεία για το 2016
Με διάλογο στα σκαριά για την προώθηση νέων
αντιδραστικών μέτρων και έναν προϋπολογισμό φτώχειας ξεδιπλώνεται η κυβερνητική πολιτική στο χώρο της
Παιδείας για το 2016.
Ο υπουργός Παιδείας στη συζήτηση στη Βουλή για
τον προϋπολογισμό 2016, αφού παρέθεσε στοιχεία για ελλείψεις σε όλο το φάσμα
της Εκπαίδευσης (τις οποίες φυσικά απέδωσε στις προηγούμενες κυβερνήσεις), ήρθε
και στο «διά ταύτα», λέγοντας ότι η πορεία της Εκπαίδευσης θα πηγαίνει «αναλόγως
της πορείας των δημόσιων οικονομικών»,
αποφεύγοντας τελικά κάθε συγκεκριμένη δέσμευση.
Για την Παιδεία το ύψος των δαπανών για το 2016,
διαμορφώνεται σε 4,274 δισ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό (από 4,352 δισ.
ευρώ το 2015), συν 590 εκατ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων - ΠΔΕ
(από 474 εκατ. ευρώ πέρυσι). Δηλαδή, χρηματοδότηση στα ίδια απαράδεκτα χαμηλά
επίπεδα των προηγούμενων ετών.
Ο νέος προϋπολογισμός
έρχεται να εφαρμοστεί όταν η εκπαίδευση είναι ήδη λεηλατημένη από τη μειωμένη
χρηματοδότηση, η οποία έχει φτάσει σε οριακά σημεία, με τα εκπαιδευτικά
ιδρύματα να μην μπορούν να καλύψουν τους
πιο βασικούς λογαριασμούς τους. Με άπιαστο όνειρο βέβαια, την ολόπλευρη στήριξη μαθητών,
φοιτητών, την εξασφάλιση όλου του απαραίτητου εκπαιδευτικού και λοιπού
προσωπικού με αξιοπρεπείς μισθούς.
Όσοι εργάζονται στα σχολεία της χώρας ασχέτου βαθμίδας είναι αντιμέτωποι
με μια εικόνα ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Με τη φτώχεια και την ανεπάρκεια σε σχέση
με τις πραγματικές ανάγκες να είναι καθεστώς, τόσο στις δομές όσο και στο
περιεχόμενο της μάθησης.
Με δεδομένη αυτή την προβληματική , εκρηκτική,
κατάσταση για την εκπαίδευση προτείνεται από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας
διάλογος. Πάνω σε πια βάση όμως θα επιχειρηθεί αυτός ο διάλογος ;
Η ηγεσία του υπουργείου έχει
δηλώσει πως «η αντιμετώπιση δομικών προβλημάτων της Εκπαίδευσης συναρτάται με την
έκθεση του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση της Εκπαίδευσης, στη βάση των
βέλτιστων διεθνών πρακτικών». Τι
είναι όμως ο ΟΟΣΑ και τι προτείνει;
Ο ΟΟΣΑ δεν είναι ιμπεριαλιστικός οργανισμός που δίνει τις
κατευθύνσεις υπαγορεύει μεταρρυθμίσεις που ποδοπατούν κατακτήσεις για να φέρουν
κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και που εξειδικεύονται με συγκεκριμένα και
καταδικασμένα ήδη από το κίνημα μέτρα και στην Παιδεία;
Ποιες είναι οι «βέλτιστες διεθνείς πρακτικές» ; Μήπως
η παροχή καθολικής δωρεάν εκπαίδευσης για όλους ;Μήπως η δημιουργία σύγχρονων
σχολικών κτιρίων ; Μήπως η καθιέρωση σύγχρονων αναλυτικών προγραμμάτων για την
απόκτηση ολόπλευρης γνώσης ; Μήπως η ολοκληρωμένη εκπαίδευση δασκάλων , ο μόνιμος διορισμός τους και η αξιοπρεπής
αμοιβή τους ;
Τίποτα από όλα αυτά. Οι «βέλτιστες
διεθνείς πρακτικές» αφορούν σε ζητήματα όπως της αξιολόγησης, της αποκέντρωσης,
της σύνδεσης της εκπαίδευσης με την «παραγωγή», των ιδιωτών στην εκπαίδευση. Χαρακτηριστικοί
είναι οι τίτλοι από τη θεματολογία του «
διαλόγου» για την παιδεία όπως παρουσιάστηκε στην Επιτροπή
Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής: «Διαφορετικά
χρηματοδοτικά σχήματα» στην εκπαίδευση και «δυνατότητες μείωσης εξόδων», «αξιολόγηση εκπαιδευτικών μονάδων και
προσωπικού», «ενιαίος χώρος ανώτατης εκπαίδευσης και έρευνας», «αποκέντρωση της εκπαίδευσης»,
«διασύνδεση των εκπαιδευτικών δομών με την παραγωγή, με την αγορά εργασίας», «ρόλος κοινωφελών ιδρυμάτων, ΜΚΟ και άλλων
οργανισμών στην εκπαίδευση και έρευνα», «αυτοδιοίκητο διάφορων βαθμίδων»
κ.ά. Δηλαδή ατόφιες οι αξιώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μεγάλου κεφαλαίου
για την εκπαίδευση. «Αναδιαρθρώσεις» και μέτρα που έχουν καταδικαστεί και
έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα αιτήματα του κινήματος και τις ανάγκες του
λαού.
Ο λαός , έχοντας αρκετή
πείρα πρέπει να βγάλει σαφή συμπεράσματα για το πού πάει η πολιτική για την
Παιδεία, για τους στόχους του κεφαλαίου που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γνωρίζει τις ανάγκες του
που μένουν ανικανοποίητες. Βλέπει πως όλα τριγύρω αλλάζουν σε βάρος του, το
μέλλον των παιδιών του υποθηκεύεται πολύμορφα., σε μια εποχή που υπάρχουν δυνατότητες αδιανόητες σε σχέση με παλιότερα
για πραγματική αναβάθμιση της Παιδείας, για όλους. Εμπόδιο μπαίνει η υποταγή
και της Παιδείας στις ανάγκες της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο
ισοπεδώνει το δικαίωμα στη μόρφωση, όπως και τα υπόλοιπα, αξιώνει να κάνει
κουμάντο στα μυαλά των νέων.
Ο «διάλογος» για τη παιδεία δεν έρχεται να λύσει
τα πολλά προβλήματα που αυτή έχει ( που αξιοποιούνται προσχηματικά ), αλλά ως μοχλός ενσωμάτωσης, αποπροσανατολισμού και
χειραγώγησης των αγωνιστικών διαθέσεων. Αγωνιστικών διαθέσεων και πρωτοβουλιών,
που καθημερινά αναπτύσσονται για τα αυτονόητα, για τη λειτουργία των σχολείων που
είναι αναγκαίο να συνδεθούν με την πάλη για την ανατροπή αυτού του συστήματος που γεννάει την
εκμετάλλευση, την ανεργία, τη φτώχεια και την αμορφωσιά.
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ 10/12/2015
Μαργαρίτης Θόδωρος Αντιπρόεδρος της Α ΕΛΜΕ ΑΙΤ/ΝΙΑΣ
