Τη στιγμή που η κυβέρνηση εξαπολύει τη σφοδρότερη επίθεση που έχει δεχτεί το εργατικό κίνημα μετά τη Μεταπολίτευση , βρίσκει ανέλπιστα συμμάχους στο πρόσωπο των συνδικαλιστικών ηγεσιών! Οι ηγεσίες αυτές που για μια ακόμη φορά αποδεικνύονται μικρές και λίγες, αδύναμες να σηκώσουν το βάρος ενός μεγάλου αγώνα, που θα είχε ως στόχο την ανατροπή του νομοθετικού τερατουργήματος Χατζηδάκη.
Τετάρτη 9/6, μία μόλις μέρα πριν τη μεγαλειώδη απεργία και τη λαοθάλασσα που κατέκλυσε τους δρόμους της Αθήνας , το ΜΕΤΑ καταθέτει στην Ε.Ε της ΑΔΕΔΥ ολοκληρωμένη πρόταση για κλιμάκωση του αγώνα μέχρι την ημέρα της ψήφισης. Τελικά η Ε.Ε. συνεδριάζει δυο μέρες αργότερα και δεν καταφέρνει να λάβει καμία απόφαση , καθώς η πλειοψηφία έκρινε ότι θα έπρεπε να περιμένει το ΕΚΑ και τη ΓΣΕΕ. Έπρεπε να περάσουν δύο ακόμη μέρες , για να μεταβάλει στάση το ΕΚΑ και να κηρύξει 24ωρη απεργία η ΑΔΕΔΥ για τις 16/6, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου. Η ζημιά έγινε! Όταν προκηρύσσεις απεργία μέσα στις πανελλαδικές και το ανακοινώνεις δύο μέρες
πριν, έχεις δώσει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να λαϊκίσει, να επενδύσει στον κοινωνικό αυτοματισμό , ακόμη και να σε σύρει στα δικαστήρια ως ανάλγητο συνδικαλιστή «που δε σκέφτεται τα παιδιά».
Και σαν να μην ήταν αρκετές οι παλινωδίες της ΑΔΕΔΥ και η επαίσχυντη στάση της ΓΣΕΕ, ήλθε και η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να επικυρώσει την εικόνα της συνδικαλιστικής ανεπάρκειας , που εύλογα δημιουργεί σε κάθε εργαζόμενο απογοήτευση, οργή και θυμό. Οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ , των ΣΥΝΕΚ και της ΠΕΚ χωρίς να συνεδριάσει το Δ.Σ. και χωρίς να υπάρξει καμία διαβούλευση πήραν την πρωτοβουλία να ζητήσουν από την ΑΔΕΔΥ εξαίρεση των εκπαιδευτικών από την απεργία λόγω των πανελλαδικών! Αναρωτιέται κανείς τι περισσότερο θα επιθυμούσε η υπουργός παιδείας αλλά και το σύνολο της κυβέρνησης. Όλες οι μετέπειτα εξελίξεις είναι πλέον γνωστές. Η ΑΔΕΔΥ με τη σύμφωνη γνώμη όλων(!) των παρατάξεων πλην των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ έδωσε την εξαίρεση και έτσι όλοι μαζί σε αγαστή σύμπνοια κατάφεραν ένα αποφασιστικό πλήγμα στην απεργία της 16ης Ιούνη. Σ’ αυτήν την απεργία που θα έπρεπε να είναι η μητέρα των μαχών. Αυτή τη μέρα που θα έπρεπε οι δρόμοι της Αθήνας να είναι πλημμυρισμένοι από εργαζόμενους αποφασισμένους να αποτρέψουν την ψήφιση αυτού του αισχρού νόμου.
Και βέβαια από τις δυνάμεις του παλιού και του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού , τη ΔΑΚΕ, την ΠΕΚ-ΔΗΣΥΠ και τις παραφυάδες τους δεν περίμενε κανείς τίποτα περισσότερο. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ , όμως, σε ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ έδειξαν με τη στάση τους ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απ΄αυτούς οι εργαζόμενοι, και ότι είναι έτοιμοι να συνεχίσουν και στο μέλλον τον ρόλο των κυβερνητικών συνδικαλιστών που ανέλαβαν την πενταετία 2015-2019. Προβληματισμό, ωστόσο, προκαλεί και η στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ, που στην ΟΛΜΕ η «σιωπή» τους μπορεί και να σημαίνει ανοχή , ενώ στην ΑΔΕΔΥ υπερψήφισαν την εξαίρεση με την ίδια ομολογουμένως άνεση που ψήφισαν και τη ματαίωση της απεργίας της 3ης του Ιούνη.
Κι έτσι γίναμε και πάλι «στο ίδιο έργο θεατές». Σε μια πολύ κρίσιμη πολιτικά και συνδικαλιστικά συγκυρία όταν το επίδικο είναι ένας νόμος που φέρνει ολέθριες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα , που γυρνά τη χώρα έναν αιώνα πίσω, υπάρχουν συνδικαλιστικές ηγεσίες που παρακολουθούν τις εξελίξεις «δειλές, μοιραίες κι άβουλες» , ηγεσίες που «τόσες ήτανε» κατά τα λεγόμενα του ποιητή…
Θεωρούμε ότι έχει έλθει πλέον η ώρα για μια πολύ σοβαρή συζήτηση για τον ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη , ιδιαίτερα τώρα, έναν ταξικό , συνδικαλιστικό πόλο , ο οποίος να μπορεί να συσπειρώσει, να ενώσει και να εμπνεύσει , χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς περιχαρακώσεις, δογματισμούς και ιδεοληψίες. Έναν πόλο που θα τους πείσει ότι παλεύει με ανιδιοτέλεια , ιδεολογική και ταξική συνέπεια , ειλικρίνεια και εντιμότητα με αυτούς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε το παρόν σ΄ αυτήν την προσπάθεια μαζί με όσους μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες ανησυχίες και το ίδιο όραμα
