ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑ.Ε
Εθνικός «διάλογος» για την Παιδεία, πριν τη βαθιά νεοφιλελεύθερη τομή: Ώρα για δράση!
Προσχηματικός μέχρι το κόκκαλο και εργαλείο νεοφιλελεύθερων τομών στο σώμα της Παιδείας αποδεικνύεται ο εθνικός και κοινωνικός διάλογος. Τομών που επικυρώνουν τελεσίδικα την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου στα χρόνια των μνημονίων και εγκαινιάζουν την εποχή της αγοραίας εκπαίδευσης, με τη απόσυρση του κράτους από την υποστήριξη του μορφωτικού αγαθού.
Το τρίτο μνημόνιο και οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να εφαρμόσει τα πορίσματα της έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι την άνοιξη του 2016, την υποχρέωσαν στην πεπατημένη των διαλόγων, που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έσπευδαν να εξαγγείλουν, για να απονευρώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, oι οποίες επιχειρούνται κατά κύματα στη χώρα μας πάνω από δυο δεκαετίες.
Το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα, πάντα στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, δεν επέλεξε τη λογική του εταίρου στους στημένους διαλόγους αλλά του αντίπαλου πόλου κι έδωσε σημαντικές μάχες, που διαμόρφωσαν τη δημόσια εκπαίδευση ως ένα πεδίο σκληρής σύγκρουσης δυο αντιλήψεων: της παιδείας των λίγων και των εκλεκτών από τη μια και του σχολείου των όλων, των ίσων και των διαφορετικών από την άλλη.
Αυτή τη σύγκρουση επιχείρησε να συσκοτίσει η Κυβέρνηση με το διάλογο. Να αδρανοποιήσει ένα κίνημα που τα προηγούμενα χρόνια συγκρούστηκε με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, τον κατακερματισμό της γνώσης, την εγκατάλειψη του δημόσιου δωρεάν σχολείου, την αξιολόγηση, τις απολύσεις. Ένα κίνημα που απέσπασε και νίκες, που ‘δωσαν ανάσες και προοπτική στους αγώνες της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το Υπουργείο Παιδείας επιχείρησε να εξοβελίσει τις διεκδικήσεις και τα ιστορικά αιτήματα που άφησαν ως παρακαταθήκη αυτοί οι αγώνες, οδηγώντας τον κ. Λιάκο, επικεφαλής του διαλόγου, να τα απαγορεύσει από την εναρκτήρια κιόλας ομιλία του, ξεκαθαρίζοντας πως ο διάλογος «δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα μακρύ κατάλογο αιτημάτων» και γι αυτό το λόγο «δεν αντιπροσωπεύονται στο κεντρικό τραπέζι του διαλόγου θεσμοί, συνδικάτα και ομάδες», αλλά «πρόσωπα που δεν δεσμεύονται από συλλογικές αποφάσεις φορέων»!
Πίσω από τις κουρτίνες αυτού του θεάτρου βρίσκεται η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και στην προγραμματισμένη αυλαία του, γύρω στο Μάιο, ετοιμάζονται νομοθετήματα για τις περικοπές δαπανών, για νέα μεικτά σχήματα χρηματοδότησης, για τη συρρίκνωση των εκπαιδευτικών δομών και την επιχειρηματική λειτουργία τους, αλλαγές στο ιδεολογικό μοντέλο του σχολείου με φιλελεύθερο-νεοφιλελεύθερο πρόσημο, χειροτέρευση των εργασιακών όρων, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων για την πειθάρχηση, την προσαρμογή και την κατηγοριοποίησή τους.
Δείγματα γραφής αυτής της στοχοθεσίας δίνει συνεχώς το Υπουργείο Παιδείας από την αρχή αυτής της άνυδρης σχολικής χρονιάς, στην οποία καταγράφονται νέα μορφωτικά ελλείμματα σε περιβάλλον παρατεταμένης αδιοριστίας, χιλιάδων εκπαιδευτικών κενών, εγκατάλειψης των δομών αντισταθμιστικής εκπαίδευσης, απαξίωσης της ειδικής αγωγής, ενοχοποίησης και κατασυκοφάντησης των μάχιμων εκπαιδευτικών, με τις τάχα «πλεονάζουσες ώρες», ως υπαίτιων για την κατάσταση στη ρημαγμένη, ταξική εκπαίδευση των μνημονίων.
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση διατείνεται πως θα σεβαστεί το «διάλογο» που είναι σε εξέλιξη, δε διστάζει να νομοθετεί παράλληλα πλευρές της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, όπως την υποχρεωτική «μαθητεία» των αποφοίτων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, δηλαδή την απλήρωτη εργασία σε εργοδότες ή την κατάργηση στην πράξη των Τμημάτων Ένταξης. Συνάμα, μια επικοινωνιακή καταιγίδα δηλώσεων και «διαρροών» του διαλόγου παρουσιάζει μία-μία τις σελίδες αυτής της αντιδραστικής ατζέντας, μεταγλωττισμένες στη γλώσσα του κινήματος. Έτσι, την κατάργηση των τμημάτων ένταξης την παρουσιάζει ως συνεκπαίδευση των ΑΜΕΑ, τις εμβαλωματικές λύσεις με ό,τι αντικείμενο βρεθεί για την κάλυψη διδακτικών ωρών, ως αυτονομία στη διαμόρφωση του προγράμματος της σχολικής μονάδας και το εμπόριο ελπίδας είκοσι χιλιάδων διορισμών για δεύτερη χρονιά - χωρίς να δεσμεύεται για κανέναν, ως κυβερνητικό αίτημα προς την Τρόικα και το ΣτΕ.
Δεν υπάρχει όμως πιο ακλόνητο κριτήριο, για το που στοχεύει ο Εθνικός και Κοινωνικός Διάλογος, από την ίδια την πολιτική και τις επιλογές της Κυβέρνησης. Ευθυγραμμισμένη με τις απαιτήσεις των δανειστών, θυσιάζει για χάρη τους, όσο και για την εξυπηρέτηση του ληστρικού χρέους, την Παιδεία, την Υγεία, την κοινωνική Ασφάλιση, όλα τα κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα. Η Κυβέρνηση είναι ο διαχειριστής της εγκατεστημένης μνημονιακής τάξης κι ο διάλογός της είναι ψευδεπίγραφος και προσχηματικός. Η μαχόμενη εκπαίδευση δε συμμετέχει σε αυτόν και δεν τον νομιμοποιεί!
Την εποχή των μνημονίων με τη φτώχεια, τα χιλιάδες κενά, τις εκπαιδευτικές δομές και τα σχολεία που κλείνουν, το «δημοκρατικό σχολείο» δε θα προκύψει από τους στημένους διαλόγους, τον ΟΟΣΑ και τους αρχιερείς της διεθνούς λιτότητας, αλλά από ένα κοινωνικό και μορφωτικό ρεύμα ανατροπής, σκληρούς αγώνες, αντιστάσεις και μάχες για να μην εδραιωθούν οι νεοφιλελεύθερες τομές στην εκπαιδευτική καθημερινότητα.
Οι εκπαιδευτικοί της Λαϊκής Ενότητας μέσα από τη δράση τους στο κίνημα και στα εκπαιδευτικά σωματεία θα συμβάλουν σε ένα αγωνιστικό σχέδιο διεκδικήσεων και προτεραιοτήτων για την Εκπαίδευση, που θα υπερασπίζει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της, τα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας, των μαθητών, των φοιτητών και των οικογενειών τους, με έντονη τη ματιά του στους ταξικά αποκλεισμένους και τους αδύναμους αυτής της κοινωνίας. Ένα σχέδιο αγώνα, που θα εμπνέεται απ’ το οραματικό στοιχείο μιας εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, που θα προωθεί την κριτική σκέψη, την ολόπλευρη γνώση και θα συμβάλλει στην κοινωνική χειραφέτηση.
Γι αυτό τον αγώνα, αλλά και για το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο της ανατροπής, είναι η ώρα για δράση.
Εκπαιδευτικοί της Λαϊκής Ενότητας
2/4/2016
Εθνικός «διάλογος» για την Παιδεία, πριν τη βαθιά νεοφιλελεύθερη τομή: Ώρα για δράση!
Προσχηματικός μέχρι το κόκκαλο και εργαλείο νεοφιλελεύθερων τομών στο σώμα της Παιδείας αποδεικνύεται ο εθνικός και κοινωνικός διάλογος. Τομών που επικυρώνουν τελεσίδικα την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου στα χρόνια των μνημονίων και εγκαινιάζουν την εποχή της αγοραίας εκπαίδευσης, με τη απόσυρση του κράτους από την υποστήριξη του μορφωτικού αγαθού.
Το τρίτο μνημόνιο και οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να εφαρμόσει τα πορίσματα της έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι την άνοιξη του 2016, την υποχρέωσαν στην πεπατημένη των διαλόγων, που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έσπευδαν να εξαγγείλουν, για να απονευρώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, oι οποίες επιχειρούνται κατά κύματα στη χώρα μας πάνω από δυο δεκαετίες.
Το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα, πάντα στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, δεν επέλεξε τη λογική του εταίρου στους στημένους διαλόγους αλλά του αντίπαλου πόλου κι έδωσε σημαντικές μάχες, που διαμόρφωσαν τη δημόσια εκπαίδευση ως ένα πεδίο σκληρής σύγκρουσης δυο αντιλήψεων: της παιδείας των λίγων και των εκλεκτών από τη μια και του σχολείου των όλων, των ίσων και των διαφορετικών από την άλλη.
Αυτή τη σύγκρουση επιχείρησε να συσκοτίσει η Κυβέρνηση με το διάλογο. Να αδρανοποιήσει ένα κίνημα που τα προηγούμενα χρόνια συγκρούστηκε με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, τον κατακερματισμό της γνώσης, την εγκατάλειψη του δημόσιου δωρεάν σχολείου, την αξιολόγηση, τις απολύσεις. Ένα κίνημα που απέσπασε και νίκες, που ‘δωσαν ανάσες και προοπτική στους αγώνες της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το Υπουργείο Παιδείας επιχείρησε να εξοβελίσει τις διεκδικήσεις και τα ιστορικά αιτήματα που άφησαν ως παρακαταθήκη αυτοί οι αγώνες, οδηγώντας τον κ. Λιάκο, επικεφαλής του διαλόγου, να τα απαγορεύσει από την εναρκτήρια κιόλας ομιλία του, ξεκαθαρίζοντας πως ο διάλογος «δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα μακρύ κατάλογο αιτημάτων» και γι αυτό το λόγο «δεν αντιπροσωπεύονται στο κεντρικό τραπέζι του διαλόγου θεσμοί, συνδικάτα και ομάδες», αλλά «πρόσωπα που δεν δεσμεύονται από συλλογικές αποφάσεις φορέων»!
Πίσω από τις κουρτίνες αυτού του θεάτρου βρίσκεται η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και στην προγραμματισμένη αυλαία του, γύρω στο Μάιο, ετοιμάζονται νομοθετήματα για τις περικοπές δαπανών, για νέα μεικτά σχήματα χρηματοδότησης, για τη συρρίκνωση των εκπαιδευτικών δομών και την επιχειρηματική λειτουργία τους, αλλαγές στο ιδεολογικό μοντέλο του σχολείου με φιλελεύθερο-νεοφιλελεύθερο πρόσημο, χειροτέρευση των εργασιακών όρων, αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων για την πειθάρχηση, την προσαρμογή και την κατηγοριοποίησή τους.
Δείγματα γραφής αυτής της στοχοθεσίας δίνει συνεχώς το Υπουργείο Παιδείας από την αρχή αυτής της άνυδρης σχολικής χρονιάς, στην οποία καταγράφονται νέα μορφωτικά ελλείμματα σε περιβάλλον παρατεταμένης αδιοριστίας, χιλιάδων εκπαιδευτικών κενών, εγκατάλειψης των δομών αντισταθμιστικής εκπαίδευσης, απαξίωσης της ειδικής αγωγής, ενοχοποίησης και κατασυκοφάντησης των μάχιμων εκπαιδευτικών, με τις τάχα «πλεονάζουσες ώρες», ως υπαίτιων για την κατάσταση στη ρημαγμένη, ταξική εκπαίδευση των μνημονίων.
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση διατείνεται πως θα σεβαστεί το «διάλογο» που είναι σε εξέλιξη, δε διστάζει να νομοθετεί παράλληλα πλευρές της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, όπως την υποχρεωτική «μαθητεία» των αποφοίτων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, δηλαδή την απλήρωτη εργασία σε εργοδότες ή την κατάργηση στην πράξη των Τμημάτων Ένταξης. Συνάμα, μια επικοινωνιακή καταιγίδα δηλώσεων και «διαρροών» του διαλόγου παρουσιάζει μία-μία τις σελίδες αυτής της αντιδραστικής ατζέντας, μεταγλωττισμένες στη γλώσσα του κινήματος. Έτσι, την κατάργηση των τμημάτων ένταξης την παρουσιάζει ως συνεκπαίδευση των ΑΜΕΑ, τις εμβαλωματικές λύσεις με ό,τι αντικείμενο βρεθεί για την κάλυψη διδακτικών ωρών, ως αυτονομία στη διαμόρφωση του προγράμματος της σχολικής μονάδας και το εμπόριο ελπίδας είκοσι χιλιάδων διορισμών για δεύτερη χρονιά - χωρίς να δεσμεύεται για κανέναν, ως κυβερνητικό αίτημα προς την Τρόικα και το ΣτΕ.
Δεν υπάρχει όμως πιο ακλόνητο κριτήριο, για το που στοχεύει ο Εθνικός και Κοινωνικός Διάλογος, από την ίδια την πολιτική και τις επιλογές της Κυβέρνησης. Ευθυγραμμισμένη με τις απαιτήσεις των δανειστών, θυσιάζει για χάρη τους, όσο και για την εξυπηρέτηση του ληστρικού χρέους, την Παιδεία, την Υγεία, την κοινωνική Ασφάλιση, όλα τα κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα. Η Κυβέρνηση είναι ο διαχειριστής της εγκατεστημένης μνημονιακής τάξης κι ο διάλογός της είναι ψευδεπίγραφος και προσχηματικός. Η μαχόμενη εκπαίδευση δε συμμετέχει σε αυτόν και δεν τον νομιμοποιεί!
Την εποχή των μνημονίων με τη φτώχεια, τα χιλιάδες κενά, τις εκπαιδευτικές δομές και τα σχολεία που κλείνουν, το «δημοκρατικό σχολείο» δε θα προκύψει από τους στημένους διαλόγους, τον ΟΟΣΑ και τους αρχιερείς της διεθνούς λιτότητας, αλλά από ένα κοινωνικό και μορφωτικό ρεύμα ανατροπής, σκληρούς αγώνες, αντιστάσεις και μάχες για να μην εδραιωθούν οι νεοφιλελεύθερες τομές στην εκπαιδευτική καθημερινότητα.
Οι εκπαιδευτικοί της Λαϊκής Ενότητας μέσα από τη δράση τους στο κίνημα και στα εκπαιδευτικά σωματεία θα συμβάλουν σε ένα αγωνιστικό σχέδιο διεκδικήσεων και προτεραιοτήτων για την Εκπαίδευση, που θα υπερασπίζει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της, τα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας, των μαθητών, των φοιτητών και των οικογενειών τους, με έντονη τη ματιά του στους ταξικά αποκλεισμένους και τους αδύναμους αυτής της κοινωνίας. Ένα σχέδιο αγώνα, που θα εμπνέεται απ’ το οραματικό στοιχείο μιας εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, που θα προωθεί την κριτική σκέψη, την ολόπλευρη γνώση και θα συμβάλλει στην κοινωνική χειραφέτηση.
Γι αυτό τον αγώνα, αλλά και για το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο της ανατροπής, είναι η ώρα για δράση.
Εκπαιδευτικοί της Λαϊκής Ενότητας
2/4/2016
