ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ
ΓΙΑ ΤΟ 18Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
Η εκπαίδευση έχει βρεθεί στο μάτι
του κυκλώνα της μνημονιακής επέλασης των
τελευταίων χρόνων γιατί αποτελεί
το κερδοσκοπικό υποκείμενο για τα
ιδιωτικούς σχολάρχες . Η συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα με την κατάργηση
διδακτικών αντικειμένων στο όνομα της
μείωσης το δημοσιονομικού κόστους για
την εκπαίδευση με πρόφαση το δημόσιο χρέος
απελευθερώνει την δυνατότητα ενίσχυσης των ιδιωτικών σχολείων . Η
εκπαίδευση συνεχώς αποδυναμώνεται μεθοδικά –επιτελικά ,οδηγείται
στην κατάρτιση και στον απόλυτο έλεγχο
από τις δυνάμεις που θέλουν να αναπαράγουν
την εξάρτηση , την υποταγή
σε νεοφιλελεύθερες επιλογές
που ενισχύουν και μόνο την ολιγαρχία
του πλούτου ,τα επιχειρηματικά
συμφέροντα , την ευελιξία στην απασχόληση , την φτηνή και ανασφάλιστη εργασία . Στην κατεύθυνση αυτή σχεδιάστηκε από
τον ΟΟΣΑ και το εκπαιδευτικό σύστημα ,να κοστίζει λίγο και να μην
προβάλλει την αναλυτικοσυνθετική κριτική σκέψη και διαίσθηση που είναι η αρχή της αναγνώρισης των αιτίων που
παράγουν το κοινωνικό αποτέλεσμα. Από όμως να ξεκινήσει κανείς! Από το «φαινόμενο» των μηδενικών μόνιμων διορισμών που συνεχίζεται και κανένας διορισμός δεν πρόκειται να γίνει μέχρι το 2019 τουλάχιστον; Ή ηλικιακή απόσταση μαθητών-εκπαιδευτικών ξεπερνάει τα 40 χρόνια στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Οι ανάγκες και τα κενά συνεχίζουν να καλύπτονται από αναπληρωτές, των οποίων ο αριθμός κάθε χρόνο μειώνεται. Όλα τα νέα μέτρα που παίρνονται και ενισχύουν τα παλιά που διατηρούνται, ευνοούν την εξοικονόμηση και την ελαστικοποίηση του προσωπικού. Επιπλέον αυξήθηκε ο αριθμός των εκπαιδευτικών-λάστιχο σε τρία και τέσσερα σχολεία, για να καλύψουν το ωράριό τους. Το δημόσιο σχολείο προσαρμόζεται διαρκώς στις επιταγές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. Στα ΕΠΑΛ, γίνεται προσπάθεια για να αντικατασταθεί σταδιακά η πολύπλευρη γνώση και η τεχνική εξειδίκευση από επιφανειακή κατάρτιση. Το «εθνικό» απολυτήριο και το ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ που δρομολογείται, η υποχρεωτική εφαρμογή των θεσμών της θεματικής εβδομάδας και των δημιουργικών εργασιών, καθώς και οι συνεχείς αναφορές στην αυτοαξιολόγηση δείχνουν ότι το σχολείο των λίγων κι εκλεκτών ετοιμάζεται. Το δημόσιο σχολείο αλλάζει καθημερινά με γοργούς ρυθμούς με κατεύθυνση την πρωϊνή απασχόληση και την επιφανειακή κατάρτιση και μόνο των μαθητών .!
Και η παιδεία και η υγεία ή η πρόνοια, από αναγκαία κονωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπόρευμα, ενώ την ίδια ώρα στο όνομα του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης διαλύεται το ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό σύστημα και μειώνονται δραστικά οι μισθοί. Η οργάνωση λοιπόν της αντίστασης και η ανατροπή αυτών των πολιτικών είναι σήμερα το σημαντικότερο καθήκον για τα συνδικάτα. Οι εκπαιδευτικοί ως κλάδος άμεσα συνδεδεμένος με όλη την κοινωνία, δηλαδή τη νεολαία, αλλά και τους γονείς, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα όταν κατεβαίνει σε κινητοποιήσεις. Ας θυμηθούμε μόνο το κλίμα που είχε διαμορφωθεί στην κοινωνία με την έναρξη της
Η απεργία διαρκείας της ΟΛΜΕ το φθινόπωρο του 2013. Άλλωστε αυτό είναι γνωστό σε όσους θέλουν να διαλύσουν τη δημόσια παιδεία, κάτι που αποκαλύπτεται και από τη μελέτη του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) με θέμα: «Τα προβλήματα και οι τρόποι πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών, ώστε να μπορέσει μια κυβέρνηση να περάσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές», που δημοσιεύτηκε ήδη το 1996 στο 13ο Τεύχος του επίσημου περιοδικού του: «….Παρ’ όλ’ αυτά οι απεργίες μπορεί να ευνοήσουν το ξέσπασμα διαδηλώσεων. Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες…». Με λίγα λόγια, έχει μεγάλη σημασία το τι κάνει η ΟΛΜΕ, μια που η παιδεία αφορά όλα τα λαϊκά στρώματα και οι εκπαιδευτικοί είναι ένας κλάδος με πολιτική δύναμη. Οι κινητοποιήσεις μας αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν κεντρικό πολιτικό γεγονός που επηρεάζουν – διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σε αγωνιστική κατεύθυνση . Γι’ αυτό οι συσχετισμοί στο ΔΣ της ΟΛΜΕ καθώς και η ενίσχυση της δύναμης της αντιμνημονιακής Αριστεράς έχουν μεγάλη σημασία απέναντι στην στασιμότητα που επιβάλλουν οι δυνάμεις ΣΥΝΕΚ –ΔΑΚΕ.
Η κατάσταση στην ΟΛΜΕ σήμερα Δυστυχώς μετά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στην πλευρά των μνημονιακών κομμάτων, η συνδικαλιστική παράταξη των ΣΥΝΕΚ διέγραψε το αγωνιστικό της παρελθόν και υιοθέτησε, σε συνεργασία με τη ΔΑΚΕ, μια πολιτική κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αντιγράφω από το φυλλάδιο της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας:
Σε μια περίοδο όπου το 3ο Μνημόνιο ανατινάζει τα υπολείμματα του
δημόσιου σχολείου, τα ΣΥΝΕΚ επιλέγουν
άνευρες κοινές εισηγήσεις και “προτάσεις” με τη ΔΑΚΕ, χωρίς καμία προοπτική
να προχωρήσει στην Πράξη το
οποιοδήποτε συνδικαλιστικό σχέδιο που θα αντιπαλεύει τις κυβερνητικές επιλογές.
Όλα τα μέτρα έχουν θετικό πρόσημο, αλλά με… κινδύνους παρεκκλίσεων. Παρατηρούν
προχειρότητες και βιασύνες, διαφωνούν με τις “ακρότητες” καλώντας την κυβέρνηση
να αποδεχτεί τις θέσεις τους. ‘Έτσι απλά χωρίς αγώνες, χωρίς να κάνουν το
παραμικρό ενάντια στους σχεδιασμούς του υπουργείου…».
Η ΟΛΜΕ, σε μια σειρά περιπτώσεις, όλο το
προηγούμενο διάστημα ήταν πολύ πίσω από τις ανάγκες του κλάδου. Ο… «εθνικός διάλογος» με το υπουργείο την
ώρα των κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό το Φεβρουάριο του 2016, η απαράδεκτη στάση της απέναντι στους
συναδέλφους αναπληρωτές τους οποίους συστηματικά αφήνει ακάλυπτους,
αντιμετωπίζοντας τις απολύσεις τους λόγω των μέτρων του υπουργείου για
εξοικονόμηση προσωπικού ως «λήξη σύμβασης», η απόπειρα να μην καλυφτούν συνδικαλιστικά οι εκπαιδευτικοί που θα αρνηθούν να υλοποιήσουν τις
δημιουργικές εργασίες και τη θεματική εβδομάδα, είναι μόνο κάποια από τα
ατοπήματα στα οποία έχει οδηγηθεί η ΟΛΜΕ υπό την ηγεσία ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ. Τι οφείλουμε να κάνουμε ! Κατ΄ αρχή να αντιμετωπιστεί η απαξίωση και αδράνεια της ΟΛΜΕ, Οι παρατάξεις ΣΥΝΕΚ -ΔΑΚΕ δεν θέλουν να συγκρουστούν επειδή η πρώτη υποτροπιάζει συνεχώς στην κατεύθυνση κυβερνητικού συνδικαλισμού, η άλλη δεν ήθελε ποτέ διεκδικητικό σωματείο αφού η νεοφιλελεύθερη αντίληψή της και πολιτική της, αφενός συμφωνεί με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, αφετέρου δεν θέλει να υπάρξει οργανωμένο-συγκροτημένο εκπαιδευτικό κίνημα που θα το βρει μπροστά της αφού ελπίζει ότι σύντομα ο πολιτικός της φορέας θα είναι στην Κυβέρνηση .Η απάντησή μας ως συνδικαλιστικό κίνημα είναι να απορρίψουμε την λογική της συναίνεσης της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς προς όφελος του εκπαιδευτικού κινήματος. Αυτό γίνεται κατά τη γνώμη μου με δύο τρόπους..
Οφείλουμε μέσα από τις εκλογές να ενισχύσουμε σχήματα που στέκονται στον αντίποδα πολιτικών υποταγής, που αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ και ΔΝΤ. Η ενίσχυση αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων που εκφράζονται κεντρικά, σε επίπεδο Ομοσπονδίας, από την Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα είναι κρίσιμο σημείο για τις εξελίξεις του επόμενου διαστήματος. Όχι μόνο επειδή η παραμονή στο ΔΣ της ΟΛΜΕ της παράταξης εκείνης που διαχωρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ΣΥΝΕΚ και ακολούθησε συνεπή αντιμνημονιακή κατεύθυνση έχει μεγάλη ηθική αξία. Αλλά και επειδή είναι η δύναμη που επιμένει στην ενότητα ως τον τρόπο για να εξασφαλιστεί ένα πλατύ και ριζοσπαστικό μέτωπο αντίστασης.
Οι συνάδελφοι στα σχολεία δεν πρέπει να θεωρούν τίποτα δεδομένο όσο αφορά τα σχέδια που μεθοδεύονται για το δημόσιο σχολείο. Δεν είναι υπόνοιες η κατασκευάσματα κάποιων φαντασιόπληκτων φοβικών εκπαιδευτικών της ασυμβίβαστης αριστεράς, όπως με ευκολία διατείνονται οι νεομνημονιακοί αποδημούντες τώρα κυβερνητικοί υποστηρικτές του 3ου μνημονίου. Είναι δεδομένες οδηγίες από Ο.Ο.Σ.Α και μνημονιακές δεσμεύσεις από Ε.Ε. και ΔΝΤ . Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα. πρέπει να κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να ενισχύσουμε τη δράση μας, πιέζοντας την Ομοσπονδία να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις. Και για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να λειτουργήσουν σε κάθε ΕΛΜΕ ενωτικές παρατάξεις , συλλογικότητες που να οργανώνουν συναδέλφους που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων. Οι εκλογές αντιπροσώπων για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ είναι μια ευκαιρία να ενισχυθούν αυτά τα σχήματα που έρχονται με συνέπεια από μακριά δημιουργούν όρους συλλογικότητας, όχι μόνο εκλογικά αλλά οργανωτικά, αξιοποιώντας και την συγκεκριμένη εκλογική προσπάθεια. Η παρουσία και η ύπαρξη τέτοιων σχημάτων είναι αναγκαιότητα έτσι μπορούν να δημιουργηθούν όροι ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος σε αντιμνημονιακή και ανατρεπτική κατεύθυνση. Αυτό θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο !
Α. Ρ.ΕΝΟΤΗΤΑ Α΄ ΕΛΜΕ
