Γράφει ο
Κατσαρός Κωνσταντίνος
Γραμματέας Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας
Δεν είχα την ευκαιρία στη ζωή μου να επιλέξω τον τρόπο σπουδών μου, όπως φαντάζομαι και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
Περίπου …αναγκαστικά, έμαθα γράμματα σε δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα και όχι σε ιδιωτικά ή πανεπιστημιακές σχολές του εξωτερικού που απαιτούσαν αρκετά χρήματα πέρα από την προσωρινή …μετανάστευση.
Είχα προφανώς την αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειάς μου, και είναι σίγουρο ότι οι γονείς μου μου έδωσαν πολύ περισσότερα από όσα θα έλεγε κάποιος «ανθρωπίνως δυνατό». Αν καταφέρω στη ζωή μου και δώσω κι εγώ στα παιδιά μου τα μισά από όσα πήρα από τους δικούς μου θα θεωρώ ότι πέτυχα ως γονιός.
Είχα όμως και τη στήριξη των δασκάλων μου. Σε όλες τις στάσεις της εκπαίδευσής μου.
Και είχα την τύχη να έχω πραγματικούς ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ που πέρα από τα υποχρεωτικά που έπρεπε να με διδάξουν διαμόρφωσαν εν πολλοίς και στοιχεία του χαρακτήρα μου. Θα ευγνωμονώ πολλούς από αυτούς και θα θυμάμαι τις ωραίες στιγμές που πέρασα μαζί τους, όπως φαντάζομαι και πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές…
Είναι γεγονός ότι ορισμένοι ελάχιστοι από αυτούς ήταν κλασικοί «επαγγελματίες». Η συντριπτική πλειοψηφία όμως νοιαζόταν για εμάς, στενοχωριόταν με τη στενοχώρια μας και χαιρόταν με τις επιτυχίες μας.
Όπως συμβαίνει και σήμερα κι έχω την τύχη να το ζω από «μέσα».
Ίσως αυτή η μαγεία της μετάδοσης της γνώσης με έκανε να θέλω να γίνω κι εγώ δάσκαλος και γι αυτό μετά από εξετάσεις ΑΣΕΠ, διορίστηκα στην εκπαίδευση. Έτσι κι αλλιώς, ήταν κι αυτό περίπου αναγκαστικό αφού δεν υπήρχε δουλειά οργανωμένη να με περιμένει στην πατρίδα μου, κι έπρεπε να κάνω την αρχή μόνος μου, όπως φυσικά και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Με μια όμως μεγάλη διαφορά: η εκπαίδευση δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα.
Και σήμερα αυτό φαίνεται ακόμη πιο έντονα, αφού σε συνθήκες πραγματικής ασφυξίας τα σχολεία μας λειτουργούν χάρις στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών που συνειδητά προσπαθούν να δώσουν το κάτι παραπάνω στα ταλαιπωρημένα από πολλές απόψεις παιδιά μας…
Και φυσικά θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι ο παραπάνω.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Διάβασα χθες μια ερώτηση που κατέθεσαν για τα εκπαιδευτικά προβλήματα οι «υπεύθυνοι» τομεάρχες Παιδείας της Νέας Δημοκρατίας με την οποία ουσιαστικά «δείχνουν» ως αιτία της σημερινής κατάστασης στην Παιδεία μας κάποιους εκπαιδευτικούς – φαντάσματα που δήθεν εργάζονται 2 ώρες στο σχολείο και μετά χάνονται και δημιουργούν κενά.
Δεν ξέρω από πού άντλησαν αυτή την ΨΕΥΔΗ πληροφόρηση.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι Έλληνες διδάσκουν τις περισσότερες ώρες από όλους τους Ευρωπαίους εκπαιδευτικούς σύμφωνα με όλα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία.
Πέρα από τη στατιστική, οι ώρες διδασκαλίας πλέον καταγράφονται και ηλεκτρονικά και είναι σίγουρο ότι αν οι «υπεύθυνοι» τομεάρχες της ΝΔ έριχναν μια ματιά, θα έβλεπαν ότι ο εκπαιδευτικός διδάσκει κατά μέσο όρο 4-5 ώρες ημερησίως.
Πέραν όμως των ωρών διδασκαλίας, οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν να διεκπεραιώσουν και ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ που πολλαπλασιάζει τις ώρες εργασίας τους και την παρατείνει και πέρα από το κλασικό ωράριό τους. Αυτές όμως δυστυχώς «δεν φαίνονται» κάπου…
Είναι σίγουρο ότι οι «υπεύθυνοι» τομεάρχες της ΝΔ με τη συγκεκριμένη ερώτηση πέτυχαν τρία πράγματα:
- Πρώτον και κυριότερο, έβγαλαν από τη δύσκολη θέση την κυβέρνηση που απάντησε με εύκολο τρόπο, αφού τα προβλήματα στο χώρο άρχισαν επί ημερών ΠΑΣΟΚ, συνεχίστηκαν επί ημερών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και …κληρονομήθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ_ΑΝΕΛ. Έτσι, είδαμε το χιλιοπαιγμένο έργο: «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε…» την ώρα που αν είχαν τεθεί τα πράγματα σε σωστή βάση η νυν κυβέρνηση θα έπρεπε να απολογηθεί για την συνεχιζόμενη καταστροφική πολιτική της…
- Δεύτερον, κατόρθωσαν να εδραιώσουν ένα κλίμα αβεβαιότητας στον κλάδο, που δοκίμασε πολιτικές διώξεων από την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
- Τρίτον: Ένα κόμμα υπέρμαχο της αξιολόγησης, φαίνεται να τσουβαλιάζει όλους τους εκπαιδευτικούς και δεν βρίσκει να πει ένα καλό λόγο για όσους πραγματικά προσπαθούν στις σημερινές συντριπτικές συνθήκες… Οι συντάκτες της συγκεκριμένης ερώτησης έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται και να μην συμμερίζονται τον καθημερινό αγώνα που δίνουμε όλοι εμείς στα σχολεία.
Η ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών στην οποία είμαι περήφανος που ανήκω, ήταν πάντα υπέρ του διαλόγου με όσους πραγματικά τον επιθυμούν ώστε να φτιάξουμε ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Ήμαστε πάντα υπέρ της αξιολόγησης της δουλειάς μας με αντικειμενικό τρόπο. Ήμαστε και είμαστε πάντα στη διάθεση όποιων πραγματικά ενδιαφέρονται να ενημερωθούν για τα προβλήματα στο χώρο, μακριά και πέρα από συνθήματα και αγκυλώσεις. Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι και οι υπεύθυνοι του τομέα Παιδείας της ΝΔ, του συγγενούς κόμματος από το οποίο προέρχεται η πλειοψηφία των μελών μας, δεν δείχνει να συμμερίζεται τις απόψεις μας και δεν συνομιλούν μαζί μας πριν εκδώσουν ανακοινώσεις ή πολύ περισσότερο πριν παρέμβουν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο… Και δυστυχώς …εκτίθενται…
Στο παρελθόν ο κ. Φορτσάκης και τώρα η κ. Κεραμέως και οι αναπληρωτές τους, δείχνουν να κλείνουν (εσκεμμένα?) τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα του χώρου….
Ας ελπίσουμε να έχουμε σύντομα αλλαγή ρότας, για το καλό κυρίως των παιδιών μας…
